ارائۀ روشي براي بهينه‌سازي نگهداري و تعميرات پيشگيرانه

معمولاً در صنايع، فواصل نگهداري پيشگيرانه براساس تجربه يا توصيه‌هاي سازندۀ دستگاه تعيين مي‌شود. تعيين دقيق و علمي فواصل زماني، نقش بسزايي در افزايش قابليت اطمينان، كاهش هزينه‌هاي خرابي، كاهش هزينه‌هاي قطعات يدكي، كاهش زمان ازكارافتادگي دستگاه و غيره دارد. در اين مقاله، اين موضوع، مطالعه و مدل جديدي ارائه شده است؛ به عبارت دقيق‌تر، ماشيني مد نظر قرار گرفت كه قطعۀ مهمي از آن در حال حاضر به‌صورت دوره‌اي و نه الزاماً در فواصل زماني ثابت تعويض مي‌شود. فرض شد تابع خرابي قطعۀ مربوط از توزيع وايبول تبعيت مي‌كند. درابتدا، با استفاده از روش برآورد درست‌نمايي بيشينه، معادلات جديدي براي تخمين پارامترهاي عملكرد توزيع خرابي ارائه شده است؛ سپس، معيارهاي قابليت اطمينان، هزينۀ خرابي و تعويض پيشگيرانه و مدت‌زمان ازكارافتادگي دستگاه (در اثر خرابي و تعويض قطعه) به‌عنوان اهداف تصميم‌گيري محاسبه شد. با توجه به وجود چندين معيار با رفتارهاي مختلف و ماهيت مبهم قضاوت‌هاي انساني، يك مدل تصميم‌گيري چندمعيارۀ تركيبي شامل FAHP و VIKOR پيشنهاد شده است. براي نشان‌دادن قابليت مدل پيشنهادي، مسئله‌اي واقعي در شركت ذوب آهن اصفهان بررسي شده است. براي كليد دژنكتور يكي از تجهيزات اين شركت، كه برنامۀ تعويض آن به‌صورت شش‌ماهه است، اين نتيجه حاصل شد كه برنامۀ تعويض فعلي اين قطعه بايد حداقل به نصف كاهش يابد.