تجربه حاشيه‌نشيني و سلامت اجتماعي زنان (مطالعه‌اي كيفي در بين زنان حصارامير پاكدشت)

زمينه و هدف: سلامت اجتماعي حاصل ارزيابي فرد از موقعيت خويش است كه در مناطق حاشيه نشين توانايي درگيري فعالانه و مثبت با ديگران را كاهش مي دهد. اين وضعيت در بين زنان حاشيه نشين، قابليت ها و توانايي هاي فردي و اجتماعي آن ها به منظور دستيابي به يك زندگي مطلوب را سلب كرده است.روش تحقيق: اين مطالعه به صورت كيفي و با استفاده از پديدار شناسي در بين زنان حاشيه نشين منطقه حصار امير پاكدشت انجام گرفت. جامعه مورد مطالعه كليه زنان بالاي 18 سال حصار امير پاكدشت بودند. نمونه ها به صورت هدفمند انتخاب شدند. ابزارگردآوري داده ها مصاحبه نيمه ساخت يافته است. بر اساس اشباع نظري،10 نفر از زنان مورد مصاحبه قرار گرفتند و از كدگذاري براي تجزيه و تحليل داده ها استفاده شد. بعد از كد گذاري داده ها و تجزيه آن ها، ده درون مايه فرعي و پنج درون مايه اصلي استخراج شد.يافته‌ها و نتيجه‌گيري: يافته هاي تحقيق نشان دهنده  «روابط نارس، بي ثباتي موقعيتي، خودحاشيه سازي و تداوم بخشي به وضع موجود، برگشت ناپذيري متقابل، حس رهابودگي و بي معنايي» در بين زنان مورد مطالعه مي‌باشد. نتايج نشان مي دهد كه زندگي حاشيه نشيني، زنان منطقه حصارامير را در وضعيت «محدوديت رابطه ايي» قرار داده است. اين امر منجر به فرودستي موقعيتي در بين آن ها شده است و مرزهاي خانوادگي را ناپايدار كرده و با سستي منزلت زنانه، امكان انطباق پذيري و مشاركت‌پذيري آن‌ها را كاهش داده است.