اهميت و نقش مشتركات و پيوندهاي زباني در آموزش زبان فارسي به غيرفارسي‏زبانان (مطالعه‌ي موردي زبان‏آموزان هندي و اردوزبان)

مسئله‌ي آموزش زبان همواره براساس دستور يا واژه بوده است و اين دو به مهارت‏هاي ارتباطي معنا مي‌بخشند. ازآنجا كه در فرايند يادگيري زبان دوم، وسعت دادن دايره‌ي واژگان تكنيك است، بنابراين آموزش هرچه بيشتر واژگان مشترك زبان اول و زبان دومي كه زبان‏آموز قصد يادگيري آن را دارد، ضروري و در تسريع امر آموزش بسيار مهم است. بخش قابل‌توجهي از واژگان هندي (سانسكريت) و زبان ميانجيِ اردو با زبان فارسي، مشترك و هم‏ريشه هستند. بنابراين، ريشه‏شناسي و يادگيري واژگان مشترك به افزايش دانش واژگاني اردوزبانان كمك مي‏كند. شناخت تحولات زباني در سطح آوايي، واجي و واژگاني زبان فارسي و شبه‏قاره نشان مي‏دهد كه چگونه شناخت ريشه‏ها و واژگان مشترك دو زبان، افرايش، كاهش و تغيير معناي آن‏ها در سير تحولات تا به امروز در كاربرد واژه‏ها توسط زبان‏آموز، پس از يادگيري در فواصل مختلف بااهميت و مؤثر است. ما چگونگي نحوه‌ي توليد آوا و انواع تلفظ را هم بررسي كرديم. جامعه‌ي آماري حدود ده نفر از زبان‌آموزان شبه‏قاره‌ي دانشگاه بين‏المللي قزوين بودند. واژگان از دو طريق ريشه‏شناسي و ارائه‌ي واژگان مشترك به آن‏ها تدريس شد. نتايج اين بررسي نشان‌دهنده‌ي تأثير قابل‌توجه واژگان مشترك در افزايش دانش واژگاني در حافظه‌ي كوتاه‏‏مدت و بلندمدت آن‏هاست.