آزمايشگاه زنده شهري به مثابه روشي براي گذار فرهنگي به معاصر سازي پايدار؛ نمونه موردي: محله جماران

Urban Living Lab as a W ay for C ultural T ransition to U rban C ontemporization An A pproach to S ustainability; Case study: Jamaran N eighborhood

اهداف: تحقق تغييرات تحول آفرين براي گذار به توسعه پايدار، نيازمند نهادينه شدن پيكره بندي‌هاي فعلي و تبيين راهكارهاي جديد است. فرضيه پژوهش با اتكا به اصل مجموعيت در معماري منظر، بيان مي دارد كه پياده سازي آزمايشگاه زنده شهري با استفاده از پتانسيل هاي منظر آييني، تسهيل فرآيندهاي گذار به سوي پايداري فرهنگي و در نتيجه معاصرسازي سبز را به دنبال خواهد داشت. روش‌ها: آزمايشگاه زنده شهري به عنوان بستري براي استفاده از ظرفيت تجربه زيسته شهروندان و تحقق مشاركت، شناسايي مي شوند. پژوهش ضمن مرور مباني نظري پايداري فرهنگي به تبيين منظر آييني به مثابه منظر روزمره مي پردازد. سپس با مطالعه محله جماران، مصاحبه عميق و نيمه ساختاريافته با ذي نفوذان توسعه در محله جماران، به روش تئوري زمينه اي ترتيب مي دهد. پس از آن با تطبيق مقوله هاي حاصل از كدگذاري گفتمان هاي مصاحبه با نتايج خوانش بستر و تحليل آن ها، نظريه پردازي انجام شد. يافته‌ها: داده‌هاي استخراجي در محله جماران، موجب شناسايي مقوله هايي شد كه نقش آزمايشگاه هاي زنده شهري را به عنوان ساختارهايي در بستر زيست روزمره ساكنين مورد تأييد قرار دادند. الگويي كه در بهره‌گيري از پتانسيل‌هاي منظر آييني، به منظور تسهيل گذار به توسعه پايدار و در نتيجه معاصرسازي سبز، كارايي خود را نشان داد. نتيجه‌گيري: پياده سازي آزمايشگاه زنده با به رسميت شناختن مشاركت و تصميم سازي افراد محلي، به واسطه منظر آييني به عنوان امري فرهنگي، موجب تسهيل فرآيندهاي گذار به معاصرسازي پايدار است. همچنين، تأثيرات آزمايشگاه زنده شهري بر بازشناخت ويژگي‌هاي بومي بستر قابل تأمل است.

Aims: The challenges toward transition to sustainability require profound structural changes made in socio-technical configurations. Urban living laboratory (ULL) is identified as a platform for utilizing the potential of citizens' lived experience and realizing their participation. Regarding the wholeness principles in landscape architecture, the present study is to show the implementation of ULL using the potentials of ritual landscape as a daily landscape, will facilitate the transition to cultural sustainability and thus urban green contemporization. Materials & Methods: With an overview of theoretical foundations based on highperformance architecture theory, documents relating to the Jamaran neighborhood were studied. In-depth interviews were conducted with the influential stakeholders of the neighborhood to obtain an adequate awareness of the area. Then, by applying the categories derived from coding the interview sessions and analyzing them by the grounded theory method, the strategies for implementing a ULL in the context of the Jamaran neighborhood were investigated. Findings: The findings in the Jamaran neighborhood identified categories that during the theorizing process, confirmed the role of ULL as structures in the daily living context of residents in using the potential of ritual landscape to facilitate the transition to sustainable development and thus urban contemporization. Conclusion: the results indicate that the implementation of a ULL in the traditional Iranian neighborhoods requires full recognition of the decision-making power of locals in processes related to the ritual landscape as a routine procedure and it facilitates the transition to sustainable development. Also, the ULL’s effects on the recognition of indigenous and their tacit knowledge are to be considered.