درآمدي بر تاثير آموزه «مشيت الهي» بر پذيرش حكومت مغولان در ايران

Divine providence or human interest

مقاله حاضر پيرامون اين سوال مطرح شده است مقومات ايده «مشيت الهي» و تاثير آن بر پذيرش و مشروعيت حكومت مغولان در ايران سده هفتم چيست. اين سوال دو وجه دارد. اول اينكه چرا از ميان پاسخ هاي ممكن به بحران اشغال ايران توسط مغولان اين ايده «مشيت الهي» بود كه بركشيده شد كه در پاسخ به اين سوال مباحث نظام تعاليم و قابليت اعتبار اين ايده و مقوله امنيت به ميان آمد و وجه دوم به بحث پذيرش ومشروعيت حكومت مغولان در انديشه عاملان اجتماعي كه سعي در موجه جلوه دادن حكومت مغولان داشتند توجه دارد. به زعم مقاله حاضر ايده «مشيت الهي» و قوام آن از نگاه عاملاني كه قائل به اين ايده بودند قبل از اينكه از ضرورتي ديني ناشي شود ريشه هاي جامعه شناختي داشت. اين مطالعه از ظرفيت هاي روش گفتمان چون «امكان» ، «استراتژي» و «قابليت اعتبار» براي ايضاح هر چه بيشتر موضوع بهره مند شده است.

The present article raises the question of what are the components of the idea of ​​"divine providence" and its impact on the acceptance and legitimacy of the Mongol rule in seventh century Iran. This question has two aspects. First, why among the possible answers to the crisis of the occupation of Iran by the Mongols was the idea of ​​"divine providence" that was raised, which in response to this question raised the issue of the system of education and the validity of this idea and security and secondly to the discussion of acceptance. an‎d the legitimacy of the Mongol rule is in the minds of social agents who tried to justify the Mongol rule. According to the present article, the idea of ​​"divine providence" and its consistency had sociological roots from the point of view of those who believed in this idea before it arose from a religious necessity. This study has used the capacities of discourse methods such as "possibility", "strategy" and "credibility" to clarify the issue as much as possible.