عنوان مقاله :
مطالعه تطبيقي الگوي ارتباطي پيامبر و اهل بيت (ع) با مهمترين مدل‌ها در روانشناسي اجتماعي
عنوان به زبان ديگر :
A comparative study of the patterns of communication practiced by the prophet and Imams and the major models proposed in social psychology
پديد آورندگان :
آكار، محمدرضا دانشگاه تهران , هاشم نژاد، حسين دانشگاه تهران , صدرحسيني، عليرضا دانشگاه تهران
كليدواژه :
الگوي ارتباطي , اهل بيت (ع) , روانشناسي اجتماعي , متقاعدسازي , اقناع
چكيده فارسي :
بيشتر روان‌شناسان اجتماعي، انسان را موجودي تك بعدي و مادي مي‌دانند. آنها با اين پيش فرض، براي تسهيل فرايند اقناع و متقاعد سازي مخاطبان، مدل‌ها و نظريه‌هايي را مطرح كرده‌اند كه در قالب دو رويكرد عمده يعني رويكرد پيام ـ يادگيري و رويكرد شناختي ـ پاسخ بيان شده است. در نقطه مقابل، پيامبر و اهل بيت (ع) با بيان دو بعدي بودن انسان و اصالت بعد فطري او، مدلي را پايه‌ريزي كرده‌اند كه نقاط اشتراك و افتراق فراواني با مدل‌هاي مطرح در روانشناسي اجتماعي دارد. اين مقاله با استفاده از روش تحقيق كتابخانه‌اي، مهمترين نقطه افتراق دو ديدگاه را در توجّه پيامبر و اهل بيت (ع) به پرورش و رشد نگرش‌هاي بعد فطري مخاطبان مي‌داند و مهمترين نقطه اشتراك را در توجّه دو ديدگاه، به عناصر اصلي اقناع (ويژگي‌هاي گوينده و پيام و شنونده) و همچنين، توجّه به شيوه‌هاي اقناع و متقاعدسازي مخاطبان مي‌داند. اگرچه در اين نقطه اشتراك نيز، دو ديدگاه با يكديگر تفاوت‌هاي زيادي دارند.
چكيده لاتين :
Most social psychologists consider man as a one-sided materialistic being. They have proposed certain theories and models with which to substantiate their ideas. In this regard, one may refer to the cognitive approach and the acquisitive approach as two main strategies for substantiation. In contrast, the prophet and Imams have put forth a two-sided model of human identity with the main focus on man’s innate dimension. As a matter of fact, there are a lot of similarities and differences between this religious model and the social psychological ones. Through library work, this research sheds light on the major difference between these two approaches, namely the innate dimension of human character and the ways to breed it up. Also, the major similarity of the two approaches is found to be the persuasive dimension of human character (i.e., the features of the addressor, the message and the addressee). In this case, ways of persuading the addressee finds significance. It is to be noted that, even in this commonality, the two approaches are considerably different
