پديد آورندگان :
قدوسي، مرضيه دانشگاه مذاهب اسلامي تهران , مرتضوي، مهدي دانشگاه معارف قرآن و عترت عليهم السلام - گروه علوم قرآن و حديث، اصفهان، ايران , زرسازان، عاطفه دانشگاه مذاهب اسلامي واحد تهران - گروه علوم قرآن
كليدواژه :
قدم صدق , ولايت , شفاعت , مفسران , سياق , روايات اماميه
چكيده فارسي :
«قدم صدق» بشارتي از جانب خداوند است كه ساختاري كاملاً متفاوت از ساير اخبار خوش الهي دارد و تنها در آيه 2 سوره يونس آمده است. مفسران ديدگاههاي متعدد، متشابه و در برخي موارد متفاوت از يكديگر درباره آن بيان كرده اند؛ آرائي همچون پاداش نيك، سابقه نيكو، مقام و منزلت، ولايت، شفاعت و ... . آنها هرگز به قول واحدي درباره اين عبارت نرسيده اند، ضمن آنكه بيشتر آنها، ميان معناي لغوي با تفسيري آن خلط نموده اند. حال سؤال اصلي اين است كه كداميك از ديدگاهها، به مقصود خداوند نزديك تر است؟ بر اين اساس، نوشتار حاضر، با شيوه اسنادي، تاريخي و به كمك روش توصيفي تحليلي، آراء مفسران را دسته بندي كرده است. پس از آن، ضمن تحليل، نقد و ارزيابي ديدگاهها، آراء صحيح را با كمك مستندات در دو بخش جداگانه سياقي و بخش روايي بررسي و تبيين كرده است و در پايان با بيان دلايل عقلي و نقلي، ديدگاه برگزيده را بيان كرده است. مهمترين ره آورد تحقيق حاضر آن است كه از ميان آراء مطرح شده، دو قول «ولايت» و «شفاعت» با سياق آيات و روايات به طور كامل منطبق هستند. آن دو ملازم و همراه يكديگر هستند و بدون يكديگر معنا ندارند
چكيده لاتين :
The Qur’anic “qadama ṣidq” (sure footing), which is occurred once in (Q. 10:2), is a good tiding from God that has a completely different structure, albeit in terms of literal form, from the other ones. Indeed, Muslim exegetes have expressed many different viewpoints, and even in some cases contradictory opinions, concerning the phrase in question. For
example, one can assess their viewpoint as divine good reward, records, or statures, as well as wilāya (guardianship) and shafāʿa) intercession. (Anyhow, they have never reached a single word about the phrase. Moreover, it seems that most of them have confused its literal meaning with the interpretive one. However, one can ask which one is closer to the divine purpose from the verse? The viewpoints of the Qur’anic exegetes concerning this crucial question have been categorized by the present article, with the documentaryhistorical
method, as well as the descriptive-analytical approach. Then, while analyzing
and evaluating the viewpoints, it has explained the reliable ones, with the help of textual and interpretive documents, in two separate sections, namely contextual and narrative. Finally, by stating both rational and narrative reasons, it has expressed the chosen viewpoint. In short, the most significant achievement of the present article is that the two words wilāya and shifāʿa are most consistent with the context of the verses, as well as Islamic narrations. Besides, both religious concepts are mutually attached and have no meaning without each other.
