ميانجيگري به مثابه سياست جنايي مشاركتي در مجازات هاي تعزيري

زمينه و هدف : ميانجيگري كه در قرآن كريم از آن تحت عنوان اصلاح ذات البين ياد شده است، نوعي روش براي مواجهه بين بزه ديده و بزهكار است كه فرآيند آن، متضمن مشاركت شخص يا اشخاص ثالثي ميباشد كه ميانجي يا تسهيل كننده ناميده شده و به بزه ديده و بزهكار جهت وصول به يك توافق دوجانبه مساعدت ميكنند. ميانجيگري از جانب قاضي محكمه از نظر بسياري از فقها، مستحب بوده و علاوه بر امور مدني، شامل امور كيفري (بخصوص مجازاتهاي تعزيري) نيز ميگردد؛ بر اين مبنا، نوشتار حاضر به بررسي سياست قانونگذار در جهت جلوگيري از ادامه مسير رسيدگي در فرآيند كيفري، يعني ميانجيگري پرداخته و در پي پاسخ به اين سؤال است كه آيا مي توان با ميانجيگري و اصلاح ذات البين، عدالت ترميمي را اجرا نمود. روش شناسي : روش پژوهش در مقاله پيش روي، توصيفي - تحليلي ميباشد. يافته ها و نتيجه گيري : يافته هاي پژوهش حاكي از تأثير قابل توجّه استفاده از ساز و كارهاي ميانجيگرانه در كاهش حجم پرونده هاي مطروحه و همچنين ميزان مراجعات به محاكم است. بر اين مبنا، ميتوان اينگونه نتيجه گيري نمود كه ميانجيگريِ مبتني بر قرآن و سنت، نقش بسزايي در تحقق عدالت ترميمي در پروسه رسيدگي كيفري دارد.

no abstract