كليدواژه :
ساختارگرايي , روايت‌شناسي , نظريۀ نقادانه , فابولا , سيوژه
چكيده فارسي :
مقاله «روايت و روايت‌شناسي» اثر پاول ويك، بخشي از كتاب نظريۀ نقادانۀ فرهنگي است. مقاله دو بخش دارد: مطالعات كلاسيك و پساكلاسيك روايت. در بخش اول، ابتدا به تفاوت داستان و پي‌رنگ، و برخي ساير چالش‌هاي اين تمايز اشاره مي‌شود: «داستان از يك رسانه به رسانۀ ديگر جابجاپذير است، حال آن‌كه پي‌رنگ، متن-وابسته است». سپس، ساير عناصر از جمله زمان، زاويۀ ديد، كانوني‌شدگي، و شش مولفۀ روايتگري معرفي مي‌شود. در بخش دوم، چند مبحث بررسي مي‌گردد: سطوح روايت، فراداستان، و پسامدرنيسم، روايت به مثابۀ نظريه‌اي نقادانه، تاريخ و روايت و اختلاف روايت‌شناسي با فمنيسم. ويك جمع‌بندي مي‌كند: «نظريۀ روايت، نقشي مهم در نظريۀ نقادانه و فرهنگي ايفا مي‌كند». اين مقاله چند ضعف تأليف دارد: الف) تحليل گزينشي سير مطالعات روايت ب) انباشتگي مقاله از اطلاعات صرف و كلي. ج) عدم اشاره به ساير مولفه‌هاي اصلي روايت‌شناسي. د) عدم اشاره به ساير پيوندهاي روايت‌شناسي با ساير رشته‌ها ه) عدم اشاره به سويه‌هاي جديد روايت از جمله روايت‌شناسي شناختي.
چكيده لاتين :
As a part of a book), Wake’s “Narrative and Narratology” (pp. 14-28) has two approaches toward narrative theory: classical and postclassical. Under the former, Wake firstly makes a distinction between “story” and “plot”: “the story is translatable…, whilst plot appears to be text-specific.” Wake then makes mention of some main components of any narrative: time, point of view versus focalization, and the narrative communicative model included. Under the latter part, Wake reviews and examines briefly the way a narrative is related to: narrative levels, meta-story, postmodernism, critical theory, history, and feminism. However, Wake’s paper has some weak points too: a) a selective analysis of the history of narrative theory, b) an offer of purely unprocessed information c) no mention is made of the other main elements of narratology d) no mention of how narrative theory is related to other fields of study, and e) no mention of the new trends in narrative theory, including cognitive narratology, among others.
