عنوان مقاله :
اثر بخشي درمان مبتني بر تعهد و پذيرش بر كيفيت زندگي در زنان مبتلا به ديابت نوع2
عنوان به زبان ديگر :
The Effectiveness of Acceptance and Commitment Therapy on Quality of Life in women with type 2 diabetes
پديد آورندگان :
محدث شكوري گنجوي، ليلا دانشگاه آزاد اسلامي واحد امارات - گروه روانشناسي سلامت، دبي، امارات متحده عربي , احدي، حسن دانشگاه علامه طباطبايي - گروه روانشناسي، تهران، ايران , جمهري، فرهاد دانشگاه علامه طباطبايي - گروه روانشناسي، تهران، ايران , خلعتبري، جواد دانشگاه آزاد اسلامي واحد تنكابن - گروه روانشناسي، تنكابن، ايران
كليدواژه :
درمان , تعهد و پذيرش , ديابت نوع 2 , زنان ديابتي , كيفيت زندگي
چكيده فارسي :
هدف: هدف اين پژوهش تعيين ميزان اثربخشي درمان مبتني بر تعهد و پذيرش بر كيفيت زندگي در زنان مبتلا به ديابت نوع II بود. روش: پژوهش حاضر با روش نيمهآزمايشي با پيش و پسآزمون و پيگيري، با گروه كنترل انجام گرفت. جامعه آماري، شامل كليه زنان ديابتي مراجعه كننده به بيمارستان امام خميني (ره) شهر تهران در پاييز 1397 بودند. نمونه‌گيري بصورت دردسترس (30 زن ديابتي) و تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه انجام شد. در مرحله پيشآزمون، پرسشنامه كيفيت زندگي انجام شد. سپس گروه آزمايش 8 جلسه تحت درمان قرار گرفتند و گروه گواه هيچ مداخله‌اي دريافت نكردند و نهايتا هر دو گروه تحت پسآزمون و دوره پيگيري (3 ماه) قرار گرفتند. جهت تحليل داده‌ها، از روش تحليل كوواريانس استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان دادند بين دو گروه، پس از اجراي درمان تفاوت معناداري وجود دارد. بطوريكه، ميانگين نمره كيفيت زندگي گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل افزايش يافت. نتيجه گيري: بنابر نتايج اين پژوهش براي بهبود كيفيت زندگي در زنان مبتلا به ديابت نوع 2 مي توان از روش اثر بخشي درمان مبتني بر تعهد و پذيرش بهره برد.
چكيده لاتين :
Aim: This research aimed to assess the effectiveness of
acceptance and commitment therapy on quality of life in type
II diabetic women. Method: The present study was conducted
by quasi-experimental with pre & post-test, and follow-up
with the control group. The statistical population included all
diabetic women referred to Imam Khomeini Hospital in
Tehran in autumn of 2018. Available sampling (30 diabetic
women) and random sampling were performed in two
experimental and control groups. The quality of life
questionnaire was conducted in the pre-test stage. Then, the
experimental group was treated for 8 sessions and the control
group did not receive any intervention and finally both groups
underwent post-test and follow-up period (3 months). Data
analysis was performed using the covariance analysis method.
Results: Results showed that there was a significant
difference between two groups after the treatment. So that, the
mean score of quality of life was increased in the
experimental group compared to the control group.
Conclusion: According to results, acceptance and
commitment therapy can be used to improve the quality of life
for type 2 diabetic women.
عنوان نشريه :
روان شناسي تحليلي شناختي
