رابطه اميد به زندگي و خودتنظيمي ‌با عملكرد تحصيلي با ميانجي گري سرزندگي تحصيلي دانش آموزان

Determining the relationship between life expectancy and self-regulation with academic performance mediated by students' academic vitality

مقدمه: نظام آموزشي را زماني مي‌توان موفق و كارآمد دانست كه عملكرد تحصيلي فراگيران آن به بيشترين و بالاترين رقم برسد لذا هدف اين پژوهش، تعيين رابطه اميد به زندگي و خودتنظيمي ‌با عملكرد تحصيلي با ميانجي‌گري سرزندگي تحصيلي دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه بود. روش پژوهش: اين مطالعه به روش همبستگي انجام شد و همچنين با استفاده از معادلات ساختاري به نقش ميانجي گري سرزندگي تحصيلي نيز پرداخته شد. جامعه‌ي آماري پژوهش شامل كليه ي دانش آموزان دختر دوره‌ي متوسطه دوم شهر تهران در سال تحصيلي 98 - 1397 بود. نمونه‌ي پژوهش 330 نفر از دانش آموزان جامعه مورد بحث بود و براي انتخاب نمونه مورد نظر از بين دانش آموزان از روش نمونه گيري خوشه‌اي چند مرحله‌اي و در گام بعدي، از روش تصادفي استفاده شد. ابزار گردآوري داده ها پرسشنامه بود كه در اين پژوهش علاوه بر فرم مشخصات فردي محقق ساخته از پرسشنامه‌هاي عملكرد تحصيلي فام و تيلور، پرسشنامه سرزندگي تحصيلي مارتين و وارش و پرسشنامه اميد به زندگي اشنايدر و پرسشنامه خودتنظيمي ‌بوفارد استفاده شد. جهت بررسي اثر نقش ميانجي بين متغير‌هاي مورد مطالعه در اين پژوهش در مدل ساختاري از روش بوت استرپ استفاده شد و رابطه اميد به زندگي با عملكرد تحصيلي نقش ميانجي سر زندگي تحصيلي مورد بررسي قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج نشان داد رابطه خود تنظيمي ‌و عملكرد تحصيلي با نقش ميانجي سر زندگي تحصيلي داراي اثر كامل و اثر مستقيم معنادار مي‌باشند ، اما اثر غير مستقيم معنادار نمي‌باشد. همچنين رابطه خود تنظيمي ‌و عملكرد تحصيلي با نقش ميانجي سر زندگي تحصيلي نشان داد، اثر كامل و اثر مستقيم و اثر غير مستقيم معنادار نمي‌باشند. نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج مي‌توان گفت، در بين متغيرهاي مورد اندازه گيري هيچ اثر ميانجي وجود ندارد، در واقع، سر زندگي تحصيلي قادر نيست رابطه ميانجي در رابطه بين متغير خود تنظيمي ‌و عملكرد تحصيلي نقش داشته باشد.

Introduction: The educational system can be considered successful and efficient when the academic performance of its learners reaches the highest and highest figure, the aim of this study was to determine the relationship between life expectancy and self-regulation with academic performance mediated by the academic vitality of female high school students. Methods: This study was a correlational study and also used structural equations to mediate the role of academic vitality. The statistical population of the study included all female high school students in Tehran in the academic year 2019-2020. The research sample was 330 students in the community and multi-stage cluster sampling method was used to select the sample from among the students and in the next step, random method was used. The data collection tool was a questionnaire that in this study, in addition to the researcher-made demographic information form, consisted of Pham and Taylor, Academic Performance Questionnaire, Martin and Warsh and Schneider Life Examination Questionnaire) and self-regulatory questionnaire. Beaufort was used. In order to investigate the effect of mediating role between the variables studied in this study, the bootstrap method was used in the structural model and the relationship between life expectancy and academic performance as mediating role in academic life was investigated . Results: The results showed that the relationship between self-regulation and academic performance and the mediating role of academic life have a complete effect and a significant direct effect, but the indirect effect is not significant. Also, the relationship between self-regulation and academic performance with the mediating role of academic life showed that the full effect and direct effect and indirect effect are not significant. Conclusion: According to the results, it can be said that there is no mediating effect among the measured variables. In fact, academic vitality is not able to mediate the relationship between the self-regulatory variable and academic performance.