بررسي نقش موثر پليس اجتماع محور در ايجاد امنيت اجتماعي با تاكيد گام دوم انقلاب اسلامي ايران

فاقد عنوان لاتين

پليس اجتماع محور رويكردي جديدي در بهبود روابط پليس و اجتماع است كه به عنوان راهبردي در جهت مشاركت ضابطان قانون و جامعه در شناسايي و ريشه‌يابي مشكلات و يدا كردن راهكارهاي كه مشكل را كاهش دهد، بر مي‌انگيزد. هر چند تعريف مشتركي از اين مفهوم وجود ندارد و مقابل شاخص‌هايي براي تشخيص اين مدل شناسايي شده‌اند تقويت ارتباط و اجتماع، درك دغدغه‌هاي همه اقشار و گروه‌هاي اجتماع و فرهنگ سازماني جان مايه اصلي نگرش‌ها، باورها و اعتقادهاي سازماني است كه در كاركنان و عملكرد آنان تبلور مييابد فرهنگ نقش‌هاي متفاوتي ايفا ميكند ايجاد نوعي احساس هويت در وجود افراد، موجب ايجاد تعهد افراد نسبت به اهداف سازمان و پايداري در نظام اجتماعي سازمان مي شود. پژوهش حاضر از نظر هدف كاربردي و روش آن به صورت توصيفي پيمايشي است داده ها از طريق پرسشنامه(نخبگان) گرداوري شده است جامعه آماري در اين پژوهش نخبگان و كاركنان اراده آگاهي بود تعداد افراد جامعه 850 نفر و تعداد نمونه با استفاده از فرمول كوكران 265 نفر در سطح اطمينان 95 درصد تعيين گرديد. نتايج نشان ميدهد كه چهار عامل تبيين‌كننده اصلي كه شامل عامل انعطاف پذيري در برابر مطالبات اجتماعي (F1) با بار عاملي 0/86، عامل سرمايه اجتماعي (F2) با بار عاملي 0.83، جلب مشاركت واقعي مردم در اجراي برنامه هاي پليسي (F3) با بار عاملي 0/80 و ميزان اعتماد اجتماع به پليس (F4) با بار عاملي 0.75 داراي بيشترين اثر را در پليس اجتماع محور دارند تحليل ساختار ارتباطي عوامل مؤثر شناسايي‌شده با استفاده از تحليل عاملي تأييدي نشان داد كه عوامل شناسايي‌شده داراي ارتباط ساختاري معناداري براي مؤثر در ايجاد پليس اجتماع محور مي‌باشد.

فاقد چكيده لاتين