بررسي هيستوپاتولوژي و ايمنوهيستوشيمي اثرات داروي تاكروليموس در بهبود ضايعات عصبي متعاقب كراش عصب سياتيك در موش سوري

Histopathological and immunohistochemical evaluation of the effect of tacrolimus on nerve regeneration following crushed sciatic nerve in mice

مطالعاتي با هدف شناسايي پروتكل دارويي موثر در ترميم اعصاب انجام گرديده ­است. بررسي حاضر با هدف ارزيابي اثرات داروي تاكروليموس بر ترميم عصب سياتيك متعاقب له‌شدگي و مقايسه آن با ترميم خودبخودي، روي 16 سر موش سوري نر بالغ انجام شد. بدين منظور، بعد از مشاهده عصب سياتيك چپ هر موش، له‌شدگي عصب مذكور در همه موش­ هاي مورد آزمايش با استفاده از پنس هموستات با پهناي دهانه 2 ميلي­متر، به مدت 10 ثانيه انجام گرديد. در ادامه حيوانات فوق به ­طور تصادفي به دو گروه 8­تايي شامل گروه تحت درمان (گروه اول) و گروه كنترل (گروه دوم) تقسيم شدند. موش ­هاي گروه اول، تاكروليموس­(mg/kg 5، زيرجلدي، روزانه) را تا پايان مطالعه دريافت كردند. در گروه دوم از هيچ داروي درماني استفاده نگرديد. ارزيابي هيستوپاتولوژي و ايمنوهيستوشيمي در پايان هفته‌هاي دوم و چهارم انجام و مشخص شد كه تشكيل پرينوريوم بين گروه‌ها اختلاف معني‌داري نداشت (p>0.05). در پايان هفته دوم در گروه درماني كاهش التهاب و تورم آكسون، و افزايش شمارش آكسوني اختلاف معني‌داري با گروه كنترل نشان داد (p<0.05). در پايان هفته چهارم­، تفاوت شدت التهاب بين گروه‌ها معني‌دار نبود(p>0.05) اما كاهش تورم آكسوني و افزايش شمارش آن در گروه درماني اختلاف معني‌داري با گروه كنترل نشان داد (p<0.05). در پايان مطالعه، افزايش بيان ژن GFAP (glial fibrillary acidic protein) در گروه درماني اختلاف آماري معني‌داري با گروه كنترل داشت(p<0.05). نتايج حاصله مشخص كرد مصرف تاكروليوس در مدت 2 هفته، سبب كاهش التهاب و در پايان هفته چهارم­ با افزايش تعداد آكسون­ها و كاهش تورم آن، سبب بهبود سريع جراحات عصبي مي­ گردد.

Studies have been conducted to find effective agents for nerve regeneration. The present study was conducted on sixteen adult male Syrian mice with the aim of assessment of the effects of tacrolimus on crushed sciatic nerve injury and its comparison with spontaneous repair. After exposure of the left sciatic nerve, crushing was performed using a 2 mm wide mosquito hemostatic forceps tip for 10 seconds. Animals were randomized into two groups of treatment group (Group I), and the control (Group II) with eight mice each. The treatment group received tacrolimus (5 mg/kg, q24h, SC) until the end of the study, and the control group received no therapeutic agents. Histopathological and immunohistochemical assessment was performed on second and fourth post-operative weeks, and suggested that perineurium formation did not show a significant difference between the study groups (p>0.05). At the end of the second week in the treatment group, the reduction of axon inflammation and swelling, and the increase in axonal count showed a significant difference with the control group (p<0.05). At the end of the fourth week, the difference in inflammation severity between the groups was not significant (p>0.05) but the decrease in axonal swelling and increase in axonal count in the treatment group showed a significant difference with the control group (p<0.05). Increase of glial fibrillary acidic protein (GFAP) expression showed significant difference between the treatment group and the control group at the end of the study (p<0.05). Based on the present results, the use of tacrolimus was responsible for reduction of inflammation in a two week period, and at the end of the fourth week, increase of axonal count and edema suppression caused regeneration of injured nerve.