چگونه نظريۀ صادق‌ساز آرمسترانگ يك معياري براي تعهد هستي‌شناختي است؟

How Would Armstrong's Theory of Truthmaking Be a Criterion for Ontological Commitment?

معيار تعهد هستي‌شناختي محوري‌ترين و مناقشه‌برانگيزترين مسأله در حيطۀ فرا-متافيزيك است. مقالۀ حاضر تلاش مي‌كند بر اساس ديدگاه ديويد آرمسترانگ، متافيزيك‌دان تحليلي استراليايي معاصر، نظريه‌اي را پيرامون معيار تعهد هستي‌شناختي بسط دهد. به اين منظور، ابتدا مسألۀ معيار تعهد هستي‌شناختي توضيح داده مي‌شود، سپس نظريۀ مشهور، يعني ديدگاه كواين، در اين باب معرفي مي‌گردد. در گام بعد نسخۀ آرمسترانگ از نظريۀ صادق‌ساز ارائه مي‌شود، سپس معيار تعهد هستي‌شناختي آرمسترانگ بر اساس نظريۀ صادق‌سازِ او صورت‌بندي مي‌شود و در پايان لوازم اين ديدگاه بيان و با قول مشهور مقايسه مي‌شود و مزايا و معايب آن ارائه و ارزيابي مي‌گردد. آرمسترانگ تعهد هستي‌شناختي يك نظريه را با صادق‌سازهاي آن نظريه پيوند مي‌دهد و از آنجا كه او به نسخۀ خاصي از نظريۀ صادق‌ساز پايبند است، تعهد هستي‌شناختي او هم كه بر اين نظريه مبتني است، صورت ويژۀ خود را مي‌يابد. اين معيار فاصله خود را از ديدگاه ماينونگ حفظ مي كند در عين آنكه يك نظريه تسويري نيست.

One can fairly say that the central debate in the emrging field of meta-metaphysics has been around the problem of ontological commitment. Recently, truthmaker theory is reread as proposing a criterion of ontological commitment. In this paper, we offer a criterion of ontological commitment drawing on Armstrong’s truthmaker theory. To do that, first, the problem is elaborated. Then, a picture of Quine’s theory of ontological commitment, as the received view, is sketched. Then, comes Armstrong’s version of the truthmaker theory, and at last, we show how it could be developed as a specific theory of ontological commitment. Meanwhile, we show some implications of Armstrong’s theory of ontological commitment and compare it with the received view. For the most interesting part, we see that existential quantifiers have no roles in Armstrong's theory of truthmaking while it is notifiable to see that it stays far from the Moinongian version of ontological commitment.