بررسي اثر موريتاهنردرماني بر اهمال كاري تحصيلي دانشجويان

The effect of Morita-Art therapy on students’ academic procrastination

اهمال‌كاري، يكي از رفتارهاي بسيار شايع در بين افراد و ازجمله دانشجويان است كه به آسيب‌هاي رواني و جسمي متعددي منجر مي‌شود؛ ازاين‌رو نيازمند توجه و درمان است. اين پژوهش با هدف تعيين ميزان اثر تركيب موريتادرماني و هنردرماني بر اهمال‌كاري تحصيلي دانشجويان انجام شده است. طرح پژوهش از نوع كارآزمايي باليني با گروه كنترل است. جامعۀ آماري شامل همۀ دانشجويان دختر رشته‌هاي روان‌شناسي و علوم تربيتي دانشگاه پيام نور در نيمسال تحصيلي اول 1394-1395 بود. تعداد 40 دانشجو براساس نمرات به‌دست‌آمده از اجراي پرسشنامۀ اهمال‌كاري تحصيلي سواري (1390) از جامعۀ آماري انتخاب شدند و به‌طور تصادفي به دو گروه آزمايشي و كنترل تقسيم شدند. گروه آزمايشي طي هشت جلسۀ دوساعتي به‌مدت دو ماه درمان تركيبي موريتا‌ـ‌هنردرماني را براساس پروتكل ويليامز‌ـ‌پترسون (2012) دريافت كرد. نتايج تحليل مانكووا نشان داد گروه آزمايش در مرحلۀ پس‌آزمون كاهش معني‌داري در اهمال‌كاري تحصيلي (P=0/020) داشت. به‌علاوه، نتايج مربوط به تحليل‌هاي تك‌متغيري نشان داد موريتا‌ـ‌هنردرماني بر مولفه‌هاي اهمال‌كاري تحصيلي (عمدي، ناشي از خستگي جسمي و رواني، ناشي از بي‌برنامگي) نيز به‌طور معني‌داري موثر بوده است (p<0/05). براساس نتايج به‌دست‌آمده از پژوهش، به نظر مي‌رسد تركيب موريتا‌ـ‌هنردرماني روش مناسبي براي كاهش اهمال‌كاري تحصيلي است.

Procrastination is one of the most common behaviors among individuals, including students, which leads to several psychological and physical damages. Hence it needs attention and treatment. The purpose of this study was to determine the effect of Morita therapy and Art therapy on students’ academic procrastination. The research design was a clinical trial with a control group. The statistical population consisted of all female students in psychology and education sciences at Payam Noor University in the first semester of the 2015-2016 academic year. For this purpose, 40 students were selected by the implementation of the Academic Procrastination Questionnaire (Savari, 1390) and were randomly divided into experimental and control groups. The experimental group received Morita-Art therapy in eight two-hour sessions over two months based on the Williams-Patterson (2012) protocol. Analysis of MANCOVA demonstrated that the experimental group had a significant decline in academic procrastination (p=.020). Moreover, the results of the univariate analysis showed that Morita-Art therapy had a significant effect on components of Academic Procrastination (intentional, due to physical and mental fatigue, due to lack of planning) (p<.05). Based on the results of the research, it seems that Morita-Art therapy is a suitable procedure to reduce academic procrastination.