كليدواژه :
تشهير , كيفر تشهير , جرائم اقتصادي , جنايت سياسي
چكيده فارسي :
تشهير يكي از انواع مجازات هاي تعزيري است كه به اعتقاد قاطبه ي فقها مجازات اصلي جرم شهادت زور است و از نظر مشهور فقها در مورد قاذف، قوّاد، كلاهبردار و مفلس هم اجرا مي شود. در مورد فلسفه، موارد و كيفيّت اجراي تشهير بين فقها اختلاف نظرهايي موجود است. در ماده 19 قانون مجازات اسلامي، تشهير به عنوان يكي از تغزيرات به رسميّت شناخته شده است، و قانون آيين دادرسي كيفري هم در ماده ي353 موارد اجراي آن را مشخّص نموده است. امروزه دو سؤال مهم در اين زمينه مطرح مي شود: نخست اين كه آيا مي توان مجازات تشهير را غير از جرايم ذكر شده در نصوص فقهي، با استفاده از وحدت ملاك و تنقيح مناط براي جرايم ديگر از جمله جرايم نوظهور نيز استفاده نمود؟ ودوّم اين كه با وجود گسترش جوامع و پيشرفت تكنولوژي و ظهور رسانه هاي جمعي از قبيل تلويزيون، روزنامه، اينترنت و...آيا هنوز هم بايد مجازات تشهير به شكل پيشين خود و با اطافه ي مجرم در محافل مردم صورت گيرد يا مي توان از اين رسانه ها براي تشهير مجرم استفاده نمود؟ اين مقاله براساس روش تحليلي توصيفي ، متعاقب بررسي و موضوع شناسي تشهير در فقه و بيان موارد، فلسفه و كيفيّت اجراي تشهير ، بيان ديدگاه فقهاي عظام و جايگاه تشهير درنظام حقوقي ايران و موادّ قانوني در اين زمينه، تلاش كرده است به پرسشهاي فوق پاسخ دهد .
چكيده لاتين :
Tashir is one of the types of ta''''zir punishments which, according to many jurists, is the main punishment for the crime of martyrdom by force, and according to the well-known jurists, it also applies to qazis, quad, swindler, and the bankrupt. There are differences of opinion among jurists about the philosophy, cases, and quality of performing tashahhir. Article 19 of the Islamic Penal Code recognizes expropriation as one of the modifications, and Article 353 of the Code of Criminal Procedure specifies its implementation. Today, two important questions arise in this regard: First, is it possible to use the punishment of expropriation in addition to the crimes mentioned in the jurisprudential texts, by using the unity of criteria and refuting the rules for other crimes, including emerging crimes? Secondly, despite the expansion of societies and the advancement of technology, and the emergence of mass media such as television, newspapers, the Internet, etc., should the punishment of defamation still be carried out in its former form and with the expulsion of the perpetrator in public, or can it be done he use these media to expose the perpetrator? This article has tried to answer the above questions based on a descriptive analytical method, following the study and thematics of espionage in jurisprudence and the expression of cases, philosophy, and quality of the practice of narration, expression of the views of great jurists and the place of narration in the Iranian legal system and legal materials in this field.
