حق تعيين سرنوشت در حقوق ايران و حقوق بين الملل

The right to self-determination in Iranian law and international law

به رسميت شناختن نقش سياسي مردم و ميزان آن در قانون اساسي بيانگر ظرفيت دولت ها براي حضور فعاليت شهروندان در قالب افراد يا گروه ها در زمينه هاي مختلف اداره امور كشور به عنوان يك حق سياسي است. وجه بارز حقوق سياسي در ميزان مشاركت سياسي مردم براي اداره حكومت ها متجلي مي شود. اگر اين حق به عنوان حق سياسي، در قانون اساسي و در حدود انتخاب تعيين زمامداران، نظارت بر عملكرد مسئولان، مطالبه از ايشان و نهايتا پاسخگويي مسئولان به مردم، پيش بيني شده باشد، مي توان اين قانون را به عنوان قانون اساسي مردم سالار بر شمرد. با اين وجود در نظام هاي ديني همچون جمهوري اسلامي ايران محوريت اداره كشور و حتي تصويب قوانين، از شرع منشا مي گيرد. تفاوت ديدگاه هايي در مورد اختيار و حتي توانايي مردم براي اعمال نظر در اداره امور به وجود آمده است، ليكن با وجود اين نظرات مغاير، تفاوت ديدگاه ها نمي تواند و نبايد اصول اساسي كه بر مبناي شروع تدوين و به تصويب ملت رسيده را تحت تاثير قرار داده يا آن ها را ناديده بگيرد. همچنين حق تعيين سرنوشت از موضوعات مهم در حقوق بين الملل معاصر نيز است، اين حق با وجود اينكه يكي از اساسي ترين موازين حقوق بشري است، همچنان چالش برانگيز، مبهم و نامشخص است.

Recognition of the political role of the people and its extent in the constitution indicates the capacity of governments to participate in the activities of citizens in the form of individuals or groups in various fields of governing the country as a political right. The hallmark of political rights is manifested in the degree of political participation of the people in the administration of governments. If this right is envisaged as a political right in the constitution and within the limits of electing the rulers, monitoring the performance of the officials, demanding from them and finally holding the officials accountable to the people, this law can be considered as a democratic constitution. Took into account. However, in religious systems such as the Islamic Republic of Iran, the centrality of governing the country and even passing laws is derived from sharia. There are differences of opinion about the authority and even the ability of the people to express their views in the management of affairs, but despite these conflicting views, differences of opinion can not and should not affect the basic principles based on the beginning of the nation. Put or ignore them. The right to self-determination is also an important issue in contemporary international law, which, while one of the most fundamental human rights standards, remains challenging, ambiguous and uncertain.