هوشمندسازي مديريت انتظامي بحران‌هاي طبيعي (زلزله) در شهر تهران

زمينه و هدف: بحران‌هاي طبيعي علاوه بر مسائل اجتماعي، كالبدي و اقتصادي در شهرها بر بروز ناامني، جرم و جنايت نيز تأثيرگذارند. تاكنون مديريت بحران به‌طور عام و مديريت انتظامي بحران به‌طور خاص متكي بر روش‌هاي سنتي بوده و كمتر از روش‌هاي هوشمند بهره برده است. پژوهش حاضر با هدف ارائه الگو و راهبردهاي هوشمندسازي مديريت انتظامي بحران‌هاي طبيعي (زلزله) در شهر تهران انجام شد.روش: پژوهش حاضر از نوع پژوهش‌هاي كاربردي است. گردآوري داده ها با استفاده از مصاحبه و پرسشنامه انجام شد. جامعه پژوهش در بخش كيفي متخصصان حوزه مديريت انتظامي بحران‌هاي طبيعي بودند كه بر مبناي ديدگاه آنان 34 شاخص استخراج شد. براي صحت‌سنجي يافته ها از ضريب هماهنگي كندال استفاده وسپس به‌منظور استخراج نقاط قوت، ضعف، فرصت‌ها و تهديدها، پرسش‌نامه نيمه‌ساختاريافته اي تهيه و نتايج آن در قالب مدل QSPM مورد ارزيابي قرار گرفت.يافته‌ها: هوشمندي در مديريت انتظامي بحران زلزله در سه بُعد نهادي سازماني، انساني و تكنولوژيكي  دسته‌بندي شد. اين ابعاد در چهار زمينه يكپارچگي مديريتي، اطلاعاتي، لجستيكي و عملياتي قابل تحقق‌اند.نتيجه گيري: دليل استفاده محدود از روش هاي هوشمند در مديريت انتظامي بحران هاي طبيعي(زلزله) را مي‌توان در نداشتن الگوي مناسب دانست. براساس يافته هاي اين مطالعه مي توان مؤلفه هاي اساسي الگوي هوشمند انتظامي را يكپارچگي مديريتي، اطلاعاتي، لجستيكي و عملياتي درنظر گرفت.