بررسي جايگاه ايثار در نظريه خودگرايي روان‌شناختي و ارزيابي آن با آموزه‌هاي اخلاقي قرآن

خودگرايي روان‌شناختي از مباحث مهم علم‌النفس اخلاقي و به عنوان نظريه‌اي در باب انگيزه‌هاي رفتار آدمي بشمار مي رود. براساس اين نظريه، هدف غايي تمامي رفتارهاي آدمي از جمله ايثار، خوددوستي است. با توجه به اهميت ايثار در اخلاق اسلامي در اين مقاله كه به‌روش توصيفي ـ تحليلي به نگارش درآمده، جايگاه ايثار در نظريه خودگرايي روان‌شناختي بررسي شده و با آموزه‌هاي اخلاقي قرآن مورد ارزيابي قرار گرفته است. منحصر دانستن انگيزه‌هاي آدمي در انجام افعال، به خوددوستي و تفسير خودخواهانه داشتن از ايثار در نظريه خودگرايي روان‌شناختي، از نگاه تك‌ساحتي به انسان و تقليل ارزش‌هاي والاي انساني در حب ذات به معناي مادي آن در زندگي سرچشمه مي‌گيرد در حالي كه آموزه‌هاي قرآني، منشأ وانگيزه افعال متعالي و ارزشمندي همانند ايثار را منِ ملكوتي انسان دانسته است. از نظر قرآن كريم ايثار با انگيزه وصول به كمالات متعالي و كسب رضايت حق‌تعالي و نائل‌شدن به مقام قرب‌الهي صورت مي‌پذيرد نه صرفا براي آسودگي خاطر و آرامش فرد ايثارگر.