مطالعه تاب آوري جامعه روستايي در برابر زلزله (مطالعه موردي: مجتمع روستايي كوييك سرپل‌ذهاب)

امروزه وقوع مخاطرات طبيعي مانند زلزله به لحاظ گستره تأثيراتي كه بر زندگي اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي افراد و جوامع انساني دارند، ميتوانند به مثابه يكي از عوامل مؤثر بر تحولات اجتماعي به شمار آيند. اين پژوهش به مطالعه تاب آوري در جوامع روستايي در برابر زلزله (مجتمع روستايي كوييك) در زلزله آبان ماه 1396 سرپلذهاب پرداخته و هدف آن تشريح تاب آوري و چگونگي عملكرد آن بر كاهش آسيبپذيري اجتماعي و بازسازي جامعه فاجعه ديده است. پژوهش حاضر تحقيقي كيفي و از نوع مطالعه ميداني است. در اين پژوهش در مجموع 25 مصاحبه با نمونهگيري ناهمگون و با حداكثر تنوع تا حصول به اشباع مفهومي انجام گرفته است. يافته هاي تحقيق نشان مي دهد، تاب آوري ابعاد كالبدي محيطي، اقتصادي، اجتماعي و نهادي را شامل مي شود. تابآوري اجتماعي از سرمايه اجتماعي و سرمايه نمادين افراد تأثير مي پذيرد و آن باعث شكل گيري شرايط جهت بهبود تابآوري كالبدي و نهادي در مجتمع روستايي زلزله زده كوييك شده است از اين رو تلاش سياستگذارانه براي افزايش سرمايه اجتماعي و نمادين افراد جامعه جهت تاب آوري در مقابل بحران هاي محيطي يك امر مهم و استراتژيك تلقي مي شود كه آن مي تواند در شكل دهي و به وجود آوردن شرايط مطلوب آمادگي، پاسخگويي، بازيابي و بازسازي در برابر مصائب جمعي نقش بسزايي داشته باشد.