مردم نگاري انتقاديِ طرد اجتماعي و خشونت ورزي در ميدان مدرسه (مورد مطالعه: دانش آموزان مدارس متوسطه دوم پسرانه شهر سنندج)

پژوهش حاضر در نظر دارد تا از طريق توصيف و واكاوي تجربۀ طرد دانش آموزان در ميدان مدرسه نشان دهد چگونه دانش آموزان با مقاومت و ستيز در برابر طرد، به عمل منازعه و خشونت، به مثابه عملي بامعنا و منازع هاي فرهنگي دست مي زنند؟روش پژوهش حاضر مردمنگاري انتقادي و جامعه هدف آن دانش آموزان دبيرستانهاي مقطع دوم شهر سنندج است كه به روش نمونه گيري هدفمند و گلوله برفي تعداد 19 دانش آموز براي مصاحبه نيمه ساخته يافته، انتخاب شدند. استنتاجات تحقيق نشان مي دهد كه  دانش آموزان، اختلال در بازشناسي، ملال و بيگانگي، نظم انضباطي، مراقبت ائتلافي، و غلبۀ گفتمان كنكور و تك ساحتي شدن زندگي را در ميدان مدرسه تجربه كرده اند. شرايط طردآميز حامل معنايي از مدرسه براي دانش آموزان است كه با معناي مسلط از مدرسه قرابتي ندارد و اين معاني ضمني، پشت صحنۀ بسياري از منازعات و خشونت ورزي هاي دانش آموزان در مدرسه را شكل مي دهد. يكي از شكل هاي مواجهه دانش آموزان با شرايط طردآميز، خشونت ورزي است كه در سه مقولۀ عمده خشونت ورزي نسبت به دانش آموزان (زورمندمداري و تعرض به همنوايان با مدرسه)، معطوف به معلمان (نزاع با معلمان، بي اعتنائي و تحريم، اذيت و دست انداختن) و معطوف به مدرسه (نافرماني و طغيان، گريزان از مدرسه بدون ترك آن و رفتارهاي ونداليستي)؛ قابل دسته بندي است.