ايران و شبه جزيره كره: تداوم پراگماتيسم كلاسيك در سياست خارجي

بطور كلي، رهيافت ايران در قبال شبه جزيره كره رفتار نسبتا غيرمتعارفي در مقايسه با الگوي كلي سياست‌سازي خارجي آن بوده است. چه در دوره پهلوي و چه در زمان جمهوري اسلامي، ايران داراي جهت‌گيري نسبتا كمرنگ ولي اغلب فعالي در قبال هم كره جنوبي و هم كره شمالي بوده است تا بتواند در آن منطقه خاص جغرافيايي تا حد ممكن به تمام اهداف مدنظر خود در حوزه‌هاي سياسي، نظامي، اقتصادي، مالي، فناورانه، و فرهنگي برسد. پژوهش حاضر ضمن تمركز بر چارچوب تحليلي پراگماتيسم، استدلال مي‌كند كه در چندين دهه گذشته سياست ايران نسبت به هر دو كره از نوعي پيوستگي و كارآمدي نسبي برخوردار بوده است، چرا كه هدف اصلي تهران آن بوده است تا اهداف متعدد خود در شبه جزيره را بي‌سروصدا و تا حدودي با پرداخت هزينه‌اي كم تامين نمايد. مهم‌تر آنكه، سياست ايران در قبال شبه جزيره كره، بويژه در دوره جمهوري اسلامي، و درس‌هايي كه ديپلماسي كشور از تعاملات نسبتا چندبعدي خود با هر دو كره بدست آورد، مي‌توانست بعنوان الگوي الهام‌بخشي براي سياست‌سازي خارجي نسبت به برخي ديگر از مناطق مهم دنيا كه داراي منافع حياتي زيادي براي ايران هستند مورد استفاده قرار گيرد.