بررسي اثربخشي شفقت درماني بر احساس گناه، كمال‌گرايي و طرح‌واره شرم در فرزندان نيروهاي انتظامي

مقدمه: پژوهش حاضر باهدف بررسي اثربخشي شفقت درماني بر احساس گناه، كمال‌گرايي و طرح‌واره شرم در فرزندان كاركنان نيروي انتظامي شهرستان شهركرد انجام شد. روش اجرا: اين پژوهش به لحاظ روش نيمه آزمايشي كه با طرح پيش‌آزمون – پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري اين پژوهش، فرزندان 12 تا 18 سال نيروي انتظامي شهرستان شهركرد بود كه 30 نوجوان به‌عنوان نمونه با روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند و به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه قرار گرفتند. پرسشنامه‌هاي احساس گناه كوگلر و جونز (1992)، كمال‌گرايي هيل (2004) و طرح‌واره يانگ (1998) بر روي هر دو گروه اجرا شد. براي افراد گروه آزمايش دوره درماني شفقت درماني براساس طرح درماني گيلبرت (2010) در 8 جلسه 90 دقيقه‌اي انجام شد. پس از پايان دوره آموزشي و به‌منظور بررسي تأثير آموزش افراد هر دو گروه آزمايش و گواه مجدداً پرسشنامه‌هاي پژوهش را تكميل نمودند. درنهايت اطلاعات جمع‌آوري‌شده توسط نرم‌افزار 22 اس‌پي‌اس‌اس و با استفاده از تحليل واريانس تجزيه‌وتحليل شد. يافته‌ها: نتايج حاصل از تحليل داده‌ها نشان داد كه شفقت درماني بر احساس گناه، كمال‌گرايي و طرح‌واره شرم تأثير دارد (0.05≥p). نتيجه‌گيري: برنامه شفقت درماني مي‌تواند تأثير مثبتي در بهبود احساس گناه، كمال‌گرايي و طرح‌واره شرم فرزندان نيروي انتظامي داشته باشد.