بررسي ارتباط فرسودگي شغلي با رفتار رانندگي در كاركنان دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي

مقدمه و اهداف: كاركنان بخش سلامت به دليل فشارهاي روحي و جسمي كه در برخورد با بيماران مواجه هستند از فرسودگي شغلي رنج مي‌برند كه بر همه جنبه‌هاي رفتاري زندگي تأثيرگذار است. اين پژوهش باهدف شناسايي تأثير فرسودگي شغلي بر رفتار رانندگي بر روي كاركنان دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي انجام‌شده است. روش كار: پژوهش حاضر يك مطالعه توصيفيتحليلي، بر روي 1629 نفر از كاركنان دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي است كه به روش نمونه‌گيري تصادفي انتخاب‌ شده‌اند. سپس كاركنان ابزار پژوهش را كه شامل فرم اطلاعات جمعيت شناختي، پرسشنامه فرسودگي شغلي مسلاچ و پرسشنامه رفتار رانندگي منچستر را تكميل نموده و در مقياس ليكرت مورد ارزيابي قرار گرفتند. يافته‌ها: نتايج تحليل فرسودگي شغلي ميانگين، نمره خستگي عاطفي (2/722/226/5 درصد)، مسخ شخصيت (6/518/42 6/0 درصد) و كفايت عملكرد فردي (8/318/214/46 درصد) را در شدت خفيف، متوسط و شديد نشان داد، ارتباط آماري معني‌داري بين حيطه مسخ شخصيت با تخلفات غيرعمدي رانندگي (026/0 P=) بين اشتباهات مرتبط با رانندگي با كفايت عملكرد فردي (023/0 P=) و بين فرسودگي شغلي و رفتار رانندگي با متغيرهاي جنسيت، نوبت‌كاري، ساعت كاري و گروه‌هاي تحصيلي وجود داشت. به‌طوركلي فرسودگي شغلي در زنان بالاتر از مردان است (05/0P ). نتيجه‌گيري: با برگزاري برنامه‌هاي آموزشي توانايي رانندگي كم‌خطر را در اين افراد افزايش دهند. خدمات روانشناسي و مشاوره در سازمان‌ها تقويت گردد تا بدين‌وسيله توانايي انطباق با فشارهاي رواني شغلي افزايش يابد و ميزان ابتلاي افراد به فرسودگي شغلي در درازمدت كاهش يابد.