انگاره انتساب «فرزند» و «ولادت» به خدا، و نقد لوازم آن بر اساس آيات قرآن

انتساب «فرزند» و «ولادت» به خدا انگاره‌اي تاريخي است به طوري كه قرآن با شيوه‌هاي گوناگوني آن را مورد نقد و نكوش قرار داده است. از طرفي باور به اين آموزه، لوازمي را دربردارد كه در تقابل با آموزه‌هاي ناب توحيدي است. مقاله‌ي حاضر با رويكرد توصيفي و تحليلي، سير تاريخي و لوازم باور به «ولادت» را بر مبناي آيات قرآن و همچنين مؤيدات روايي مورد بررسي قرار داده است. نتايج حكايت از آن دارد كه قرآن با ذكر صفاتي نظير مالك حقيقي، قادر مطلق، منزه بودن از نواقص براي خداوند به نفي اين آموزه پرداخته است. «ولادت» براساس مكانيسم «خروج شئ من شئ» لوازمي از قبيل؛ حضور پيشين مولود در ذات والد و ازليت آن به ازليت والد، مثليت، تعدد و تكثر خدايان در طول هم بر اساس تعدد و تكثر مواليد، وجود شفعاء، محدوديت قدرت خداوند، پايستگي وجود، عدم تحقق بداء، يأس از والد و نفي دعا، ثنويت و نفي معجزه را در پي دارد. در مقابل، آموزه قرآني «ابداع» و «خلق لا من شئ» لوازمي از قبيل؛ عدم وجود مخلوق در ذات خالق و حدوث آن، عدم مثليت، توحيد و احديت، نفي شفعاء و وسائط، قدرت بي نهايت، نفي قانون پايستگي، تحقق بدا، دعا، نفي ثنويت و اثبات توحيد و اثبات معجزه را به همراه دارد.