جغرافيا و پارادايم توسعه پايدار

مجهز شدن انسان به تكنولوژي پيشرفته و جايگزيني فلسفه جبر محيطي با فلسفه انسان گرا در نيمه دوم سده بيستم سبب شد كه او به صورت بي رويه و غير منطقي از منابع زمين بهره برداري كند به طوري كه بعد از دهه 1960 مصرف انسان به تدريج بيشتر از توليد سالانه زمين شد. اين مساله سبب تخريب منابع زمين و ظهور آلودگي هاي گوناگون گرديد. پيامد دستكاري هاي غير منطقي انسان به اندازه اي شديد شد كه بزرگترين مخاطره كره زمين يعني گرمايش جهاني در دهه 1970 اتفاق افتاد و به زغم خيلي از دانشمندان دوره آنتروپوسن آغاز شد. براي چاره جويي اين بحران جهاني در سال 1978 مفهوم توسعه پايدار مطرح و تعريف شد. هدف از اين مفهوم اين بود كه مصرف انسان نبايد بيشتراز توليد زمين باشد و زايدات انساني هم نبايد بيشتر از توان جذب زمين شود. تا زمين براي هميشه شكوفا و زاينده باقي بماند تا نسل هاي آينده هم از منابع زمين بهره مند شوند. رشته هاي علمي زيادي سعي كردند در حيطه توسعه پايدار كار كنند. اما رشته جغرافيا به دليل ماهيت جامع نگري آن بر سامانه انسان و محيط و داشتن مكان يابي مناسب براي انسان ضمن حفظ پايداري پراكندگي ها در هدف و چشم انداز خود مناسبترين رشته براي مطالعه توسعه پايدار شناخته شده است. جغرافيا اين مهم را از طريق انجام مراحل سه گانه تحليل فضايي، برنامه ريزي فضايي و مديريت فضايي انجام مي دهد. جغرافيدانان براي انجام اين كارها بايد به بعضي توانايي هايي مانند توان تلفيق تخصص هاي متعدد جغرافيا و روش هاي آماري كلاسيك و زمين آمار و تكنيك هاي سنجش از دور و مدل هاي پيچيده و كمي مسلطه شوند.