شايستگي و خودكارآمدي ارتباطي پرستاران اورژانس: يك مطالعه چند مركزي

زمينه و هدف: پرستاري از جمله مشاغلي است كه ارتباط مؤثر از اركان آن بوده و بويژه در بخش اورژانس، داشتن شايستگي ارتباطي يك ضرورت حرفه‌اي براي ارائه مراقبت با كيفيت و ايمن است. با توجه به نقش شايستگي و خودكارآمدي ارتباطي در برقراري ارتباط مؤثر پرستاران، اين مطالعه با هدف تعيين شايستگي و خودكارآمدي ارتباطي پرستاران اورژانس انجام شد. روش بررسي: اين مطالعه مقطعي از نوع توصيفي در اورژانس‌هاي مراكز آموزشي درماني آموزشي دانشگاه علوم پزشكي ايران در سال 1398 انجام شد. در اين مطالعه 234 پرستار به روش تمام‌شماري وارد مطالعه شدند. داده‌ها با استفاده از مقياس شايستگي ارتباطي و پرسشنامه خودكارآمدي ارتباطي جمع‌آوري شدند. تحليل داده‌ها با استفاده از آزمون‌هاي تي مستقل، آناليز واريانس يك‌طرفه، ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون خطي در نرم افزارSPSS نسخه 16 انجام شد. يافته‌ها: بر اساس نتايج، ميانگين نمره شايستگي ارتباطي پرستاران 09/15 ± 03/141 بود كه از ميانه نمره ابزار (108) بيشتر بود. ميانگين نمره خودكارآمدي ارتباطي پرستاران 00/22 ± 24/86 بود كه از ميانه نمره ابزار (66) بالاتر بود. بر اساس نتايج در مدل رگرسيوني، 11 درصد از شايستگي ارتباطي پرستاران تحت تأثير متغيرهاي ساعت كاري در هفته (001/0P=)، نوع بيمارستان (001/0P ) و سطح تحصيلات (023/0P=) تبيين شد و ساعت كاري در هفته با ضريب استاندارد 249/0 بيشترين اثر را بر شايستگي ارتباطي پرستاران داشت. همچنين تنها 12 درصد از خودكارآمدي ارتباطي پرستاران تحت تأثير ساعت كاري در هفته تبيين شد. نتيجه‌گيري كلي: اگرچه بر اساس نتايج سطح شايستگي و خودكارآمدي ارتباطي پرستاران اورژانس نسبتاّ بالا است ولي با توجه به فعاليت و نقش پرستاران اورژانس در خط مقدم سازمان، انتظار سطوح بالاتري از شايستگي و خودكارآمدي ارتباطي مي‌رود. با توجه به ساختار بخش اورژانس و مراجعين اين بخش، علت‌يابي و تعيين راهكارهاي مناسب تا رساندن شايستگي و خودكارآمدي ارتباطي پرستاران اورژانس به بالاترين سطح ممكن و در نتيجه ارتقاي مراقبت با كيفيت و ايمن مفيد و ضروري است.