بررسي وضعيت امنيت در سكونتگاه هاي غيررسمي مورد مطالعه: منطقه 19 شهر تهران

سكونتگاه‌هاي غيررسمي محصول برنامه‌ريزي شهري نامناسب براي اقشار ضعيف جامعه است كه نيازها و خواسته‌هاي به‌حق آنان ناديده گرفته شده است. به‌طور طبيعي در شرايط فقدان برنامه‌ريزي شهري بايد شاهد رشد اين سكونتگاه‌ها در حاشيه شهرها بود. اين سكونتگاه‌ها از جمله مستعدترين مكان‌هاي شهري براي بروز ناامني هستند. اين نواحي داراي چالش‌هاي متعددي از جمله آسيب‌پذيري، جرائم، ناامني، نبود عدالت فضايي، اجتماعياقتصادي و محيطي هستند كه باعث گسترش ناامني اجتماعي در شهرها خواهند شد. امنيت از جمله نيازهاي اوليه زندگي انسان است كه پس از نيازهاي فيزيولوژيكي نظير غذا و آب، در وهله دوم نيازهاي انساني قرار دارد. «ارتكاب جرم «و «جنايت» در جوامع امروزي كه همه‌ساله بر زندگي هزاران شهروند تأثير سوء مي‌گذارد؛ به‌عنوان يك مشكل اجتماعي به شمار مي‌آيد. در واقع تهديدها و خشونت‌هاي جدي بر ضد مردم و دارايي‌هايشان، وحشت قابل‌توجهي در اجتماع پديد مي‌آورد. با توجه به شرايط ويژه سكونتگاه‌هاي غيررسمي در خصوص جرم و جنايت، برقراري امنيت در اين مناطق و جلوگيري از گسترش ناامني در شهرهاي نزديك، نيازمند ارائه راهكارهاي عملي است كه براي اقدام مناسب و برقراري اين حلقه گم‌شده بايستي ابتدا وضعيت امنيت در اين مناطق بررسي و سپس نسب به ارائه راهكار اقدام كرد. در پژوهش حاضر به بررسي وضعيت سكونتگاه‌هاي غيررسمي در منطقه (۱۹) شهر تهران كه به علت موقعيت خاص جغرافيايي استقرار در جوار حريم شهر به‌عنوان حوزه ورودي جنوب‌غربي شهر تهران، استقرار مراكز انبارداري و انبارهاي ضايعات، اراضي متروكه و مخروبه، كوره‌هاي آجرپزي و غيره در آن توانسته جاذب جمعيت زيادي از شهرها و روستاهاي استان‌هاي مختلف كشور و حتي مهاجران كشور همسايه (افغانستان) باشد، با استفاده از روش پژوهش توصيفي–تحليلي و استناد به اسناد كتابخانه‌اي و داده‌هاي ميداني (پرسش­نامه) به بررسي وضعيت امنيت پرداخته شده است. نتايج حاصل نشان دهنده تأثير شاخص‌هاي امنيت بر شاخص‌هاي اجتماعي، اقتصادي و فرهنگي سكونتگاه‌هاي غيررسمي است.