تحليل خودهمبستگي فضايي رابطه بيكاري و جرائم سرقت در ايران (95-1385)

روند رو به رشد ارتكاب جرائمي مانند جرائم سرقت در كشور تابعي از شرايط اقتصادي، به‌خصوص بيكاري است. بيكاري از مزمن‌ترين عارضه‌هايي است كه خوشايند هيچ نظام اقتصادي نيست و يكي از عوامل اصلي افزايش جرائم سرقت در جامعه محسوب مي‌شود. با توجه به اهميت موضوع جرائم سرقت، پژوهش حاضر به بررسي رابطه بين بيكاري و سرقت در كشور پرداخته است.روش پژوهش در اين مطالعه مبتني بر روش‌هاي توصيفيتحليلي و بهره‌گيري از شيوه‌هاي كمّي است. در اين پژوهش رابطه بيكاري با جرائم سرقت در ايران در دوره زماني (۱۳۸۵۱۳۹۵) با استفاده از مدل خودهمبستگي فضايي موران دومتغيره بررسي شده است. براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها و همچنين ترسيم نقشه‌ها از نرم‌افزارهاي «آرك­جي­آي­اس»[1] و «ژئودا»[2] استفاده ‌شده است. داده‌ها و اطلاعات موردنياز از سرشماري‌هاي عمومي نفوس و مسكن سال‌هاي (۱۳۸۵، ۱۳۹۰ و ۱۳۹۵) و همچنين بخش امور قضايي از سالنامه‌هاي آماري كشور سال‌هاي (۱۳۸۵۱۳۹۷) به‌دست آمده است.نتايج پژوهش حاكي از آن است كه جرائم سرقت در كشور طي سال (۱۳۹۵) نسبت به سال (۱۳۹۰) حدود (۴/۳۴) درصد و نسبت به سال (۱۳۸۵) در حدود (۲۰۸) درصد رشد داشته است. نتايج مدل خودهمبستگي فضايي موران بين بيكاري و سرقت در كشور نشان‌ داد كه استان‌هاي تهران، خراسان‌رضوي، اصفهان، قم و سمنان در خوشه HH (بيانگر ميزان بالاي بيكاري و سرقت در اين استان‌ها و نيز استان‌هاي هم‌جوار) و استان‌هاي آذربايجان‌شرقي، زنجان و آذربايجان‌غربي در خوشه LL (بيانگر ميزان پايين بيكاري و سرقت در اين استان‌ها و نيز استان‌هاي هم‌جوار) قرار دارند؛ بنابراين نتايج پژوهش نشان داد كه بين بيكاري و جرائم سرقت در كشور رابطه مثبت و معني‌داري وجود دارد.