پيش‌بيني انتشار گازكربنيك ناشي از مصرف سوخت‌هاي فسيلي و تغييرات محيطي (مطالعه موردي: ايران)

با صنعتي شدن كشورها و مصرف انرژي، آلودگي افزايش مي يابد. كشور ايران به دليل منابع عظيم سوخت هاي فسيلي، در مصرف سوخت هاي فسيلي داراي مزيت نسبي است و مصرف سوخت سوخت هاي فسيلي ممكن است به آلودگي هاي محيط زيستي منجر شود. بر اساس گزارش سازمان هاي بين المللي، انتشار گاز دي اكسيدكربن در ايران افزايشي بوده است، پس پژوهش در اين زمينه ضرورت مي يابد. اين پژوهش براي نخستين بار به بررسي انتشار گازكربنيك ناشي از مصرف سوخت هاي فسيلي شامل، زغال‌سنگ، نفت و گاز طبيعي براي دوره زماني 20191982 با روش حافظه بلندمدت مي پردازد. مطابق نتايج اين پژوهش پيش بيني مي شود، در سال 2039 ميلادي ميزان انتشار گازكربنيك ناشي از مصرف زغال سنگ (MMtonnes CO2) 8378/4 ، انتشار گازكربنيك ناشي از مصرف گاز طبيعي (MMtonnes CO2) 2/594  و انتشار گازكربنيك ناشي از مصرف نفت خام (MMtonnes CO2) 95/353 خواهد رسيد. انتشار گازكربنيك ناشي از مصرف گاز طبيعي، انتشار بيش تري از مصرف ساير سوخت هاي فسيلي خواهد داشت. انتشار گازكربنيك ناشي از سوخت هاي فسيلي گازي در سال 2039 ميلادي به 169701 كيلوتن، انتشار گازكربنيك ناشي از سوخت هاي مايع به 787698 كيلوتن و انتشار ناشي از مصرف سوخت هاي فسيلي جامد در سال 2039 ميلادي به 3605 كيلوتن خواهد رسيد. انتشار گازكربنيك ناشي از مصرف هر سه سوخت فسيلي افزايشي خواهد بود. انتشار گازكربنيك ناشي از سوخت هاي فسيلي مايع نسبت به ديگر سوخت هاي فسيلي بيش‌تر پيش‌بيني مي شود. تبخير آب در سال 2030 ميلادي در ايران و خاورميانه بيش تر خواهد شد. بارندگي در ايران و خاورميانه در سال 2030 ميلادي كاهش خواهد يافت. اين پژوهش به سياست گذاران، براي اتخاذ سياست هاي مؤثرتر براي بهبود محيط‌زيست كمك خواهد كرد.