بررسي ميزان آسيب‌پذيري شبكه معابر شهر اردبيل در برابر سوانح طبيعي (زلزله) (مطالعه موردي: خيابان امام خميني‌شهر)

كاهش آسيب‌پذيري شهرها در برابر زلزله از اهداف برنامه‌ريزي شهري است. شبكه معابر شهري يكي از عواملي است كه در ميزان آسيب‌پذيري شهر در برابر زلزله تأثير بسزايي دارد. بررسي آسيب‌پذيري شبكه معابر شهري و برنامه‌ريزي جهت كاهش اين آسيب‌ها امري ضروري است. اين پژوهش با روش توصيفي تحليلي و با به‌كارگيري مدل ارزيابي چند معياره AHP، با هدف ارزيابي شبكه معابر شهري در برابر زلزله، در خيابان امام خميني (ره) شهر اردبيل انجام گرفته است. روش جمع‌آوري اطلاعات در اين پژوهش عمدتاً ميداني و در طول انجام پژوهش از روش كتابخانه‌اي نيز استفاده شده است. براي ارزيابي آسيب‌پذيري خيابان امام خميني‌شهر اردبيل از پنج معيار تراكم، ويژگي‌هاي ساختماني، عوامل طبيعي، دسترسي و درجه محصوريت استفاده شد كه معيار تراكم شامل دو زير معيار تراكم ساختماني و تراكم جمعيتي، معيار ويژگي‌هاي ساختماني شامل شش زير معيار كيفيت بنا، قدمت بنا، نوع مصالح، تعداد طبقات ساختمان، مساحت همكف ساختمان‌ها، سازگاري كاربري‌ها، معيار عوامل طبيعي شامل فاصله از گسل و فاصله از مسيل رود و معيار دسترسي شامل سه زير معيار عرض معبر، وجود تقاطع و راه‌هاي فرعي و دسترسي به مراكز امداد و نجات است. خيابان امام خميني به نوزده قسمت تقسيم و درنهايت امتيازات هر يك از قسمت‌ها با توجه به معيارها و زير معيارها در قالب نرم‌افزار Expert Choice همپوشاني شد و نقشه نهايي آسيب‌پذيري خيابان در نرم‌افزار Arc GIS توليد شد. نتايج نهايي حاكي از آن است كه بيش‌ترين ميزان آسيب‌پذيري در قسمت‌هاي مركزي به چشم مي‌خورد.