بررسي علل عدم تاب‌آوري جوامع محلي در مقابله با بلاياي طبيعي (موردمطالعه: زلزله استان كرمانشاه)

زلزله استان كرمانشاه كه در تاريخ 21 آبان ماه 1396 اتفاق افتاد پيامدهاي ناگواري به دنبال داشت و اين امر به عدم آمادگي و برنامه ريزي لازم براي مقابله با چنين حادثه اي برمي گردد؛ بنابراين عدم تاب آوري در مقابل زلزله، موضوع اصلي اين پژوهش است كه در قالب رويكرد كيفي و به روش تئوري بنياني انجام شد. جامعه موردمطالعه، مطلعان كليدي دهستان قلعه شاهين از توابع شهرستان سرپل ذهاب بودند (15 نفر) كه مطابق طبيعت تحقيق كيفي، به شيوه هدفمند انتخاب شد. جمع‌آوري داده ها با استفاده از تكنيك مصاحبه نيمه ساختاريافته انفرادي، گروه هاي متمركز، مشاهده مستقيم و يادداشت‌هاي ميداني صورت گرفت. جهت اعتبار و اطمينان پژوهش نيز با به‌كارگيري روش هاي چندگانه در جمع آوري داده ها در پژوهش كيفي، اعتبار يافته ها حاصل گرديد. نتايج نشان داد عواملي از قبيل؛ كمبود سرمايه اجتماعي (33 بار تكرار)، وضعيت نامناسب اقتصادي (31 بار تكرار)، عدم آگاهي در خصوص زلزله (9 بار تكرار)، خسارت جاني و مالي (16 بار تكرار)، مشكلات روحي و رواني (44 بار تكرار)، اختلافات قومي و قبيله اي (40 بار تكرار) و عدم دسترسي به تجهيزات و امكانات (18 بار تكرار) موجب گرديده كه زلزله‌زدگان پيامدهايي از قبيل، مشكلات خانوادگي، مشكلات بهداشتي، مشكلات حاد رواني، از بين رفتن فرهنگ انگيزه كار، از بين رفتن حريم شخصي و خصوصي افراد و خشونت عليه زنان و كودكان را متحمل شوند؛ بنابراين پيشنهاد مي شود كه مسئولين با به‌كارگيري روانشناسان و ايجاد حس صميميت و همدلي، مي توانند برادري و همبستگي را در بين زلزله‌زدگان بالا برده و سرمايه اجتماعي را تقويت نمايند.