ارزيابي كمي شاخص تاب‌آوري لرزه‌اي شهري (مطالعه موردي: مناطق 1 و 3 شهر زنجان)

تاب‌آوري يك رويكرد جديد در جهت ايجاد جامعه‌اي انعطاف‌پذير در برابر مخاطرات طبيعي به شمار مي رود. تاب آور نمودن شهرها در برابر اين مخاطرات، به‌منظور كاهش آسيب‌پذيري و مديريت ريسك سوانح امري لازم و ضروري است. يكي از مهم‌ترين خطراتي كه  امروزه براي بسياري از شهرها وجود دارد، احتمال رخداد زلزله مي‌باشد. ازاين‌رو با به كار بردن مفهوم تاب‌آوري در شهرها مي‌توان از اثرات زلزله‌هاي مخرب كاست و به بازگشت اوضاع به شرايط قبل از حادثه كمك نمود. در اين مقاله به‌منظور آشنايي بيشتر با موضوع تاب‌آوري شهري و روش تجزيه‌وتحليل آن، مناطق 1 و 3 شهر زنجان به‌عنوان نمونه موردمطالعه انتخاب و ازنظر تاب‌آوري در برابر زلزله، مقايسه شده‌اند. مدل استفاده شده در اين مطالعه بر مبناي شاخص‌هاي تاب‌آوري مي‌باشد كه وزن اين شاخص‌ها به‌وسيله روش تحليل سلسله مراتبي و تقسيم پرسش‌نامه در ميان صاحب‌نظران و بعدازآن انجام تحليل‌هاي آماري بر داده‌هاي مستخرج از اين پرسش‌نامه‌ها به دست آمده است. درنهايت ميزان نهايي تاب‌آوري شهري در برابر زلزله در اين مناطق با استفاده از روابط پيشنهاد شده محاسبه گرديد. نتايج حاصله نشان مي‌دهد كه ميزان نهايي تاب‌آوري در منطقه 1 برابر با  0.432 و در منطقه 3 برابر با  0.392 مي‌باشد. بدين ترتيب با كمي سازي تاب‌آوري، اين موضوع براي مسئولان و مهندسين فعال در اين مناطق، قابل درك خواهد بود و آن‌ها را به سمت يافتن راهكارهايي به‌منظور ارتقا ميزان تاب‌آوري شهري در برابر زلزله ترغيب مي‌نمايد.