اثربخشي رفتاردرماني ديالكتيك بر گذشت و افسردگي دختران نوجوان داراي سابقه خودزني

مقدمه: خودزني از جمله علائم برخي از اختلالات روانشناختي است كه بعضا از نوجواني شروع مي شود. اين پژوهش با هدف بررسي اثربخشي رفتاردرماني ديالكتيك بر گذشت و افسردگي دختران نوجوان داراي سابقه خودزني شهر اصفهان انجام گرفت. روش: روش پژوهش نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمون پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه دختران نوجوان با سابقه خودزني كه در سال 1397 به مراكز مشاوره شهر اصفهان مراجعه كرده بودند. به اين ترتيب 30 دختر نوجوان به شكل نمونه گيري در دسترس با توجه به ملاك هاي ورود و خروج انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش و گروه كنترل گمارده شدند (هر گروه 15 نفر). آزمودني ها قبل و بعد از مداخله به ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامه هاي مقياس گذشت بين فردي و پرسشنامه افسردگي بك پاسخ دادند. آزمودني هاي گروه آزمايش به مدت 8 جلسه 90 دقيقه اي تحت رفتاردرماني ديالكتيك قرار گرفتند اما گروه كنترل هيچ مداخله اي دريافت نكرد. داده ها در دو سطح توصيفي (ميانگين و انحراف استاندارد) و سطح استنباطي (تحليل كواريانس چندمتغيره) تحليل شد. يافته ها: نتايج حاصل از تحليل داده ها نشان داد كه گروه آزمايش در مقايسه با گروه كنترل در متغير بخشش خود افزايش معنادار در مرحله پس آزمون داشته و در متغير و افسردگي نيز كاهش معناداري در گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل وجود داشت. نتيجه گيري: بنابر يافته هاي پژوهش، مي توان براي يهيود گذشت بين فردي و كاهش افسردگي در دختران نوجوان داراي سابقه خودزني، از رفتاردرماني ديالكتيك سود جست.