مقايسه اثربخشي آموزش مثبت‌نگري و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر سرخوردگي زناشويي، اسنادهاي ارتباطي و تمايزيافتگي خود در مراجعين به مراكز روان‌شناختي شهر بهبهان

مقدمه: هدف پژوهش حاضر، مقايسه اثر بخشي آموزش مثبت نگري و مبتني بر پذيرش و تعهد بر ، سرخوردگي زناشويي، اسنادهاي ارتباطي و تمايزيافتگي خود در افراد مراجعه كننده به مراكز مشاوره شهر بهبهان بود. روش: طرح پژوهش، نيمه آزمايشي از نوع پيش‌آزمون و پس‌آزمون_ پيگيري با گروه كنترل بود. حجم نمونه 45 فرد متأهل كه از جامعه مذكور، به روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفي در گروه هاي چهار گانه گمارده شدند (هر گروه 15 نفر). ابزارهاي پژوهشي مورد استفاده شامل مقياس اسناد ارتباطي (RAM)، ، پرسشنامه سرخوردگي زناشويي كايزر و پرسشنامه تمايزيافتگي خود اسكورن و فريدلندر بود. گروه آزمايشي مثبت‌نگري 12 جلسه و گروه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد 10 جلسه درمان دريافت كردند. براي تحليل داده ها از تحليل كواريانس چند متغيره و تك متغيري و آزمون تعقيبي بنفروني استفاده شد. يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد دو رويكرد درماني در مرحله پس‌آزمون بر اسنادهاي ارتباطي علي و مسئوليت پذيري، ، سرخوردگي زناشويي و تمايزيافتگي خود تأثير معناداري داشته و منجر به بهبود اين متغيرها در گروه هاي آزمايشي شدند مقايسه ي تطبيقي بين دو رويكرد آموزش مثبت نگري و مبتني بر پذيرش و تعهد نشان داد كه در متغير تمايزيافتگي خود تفاوت معناداري به نفع درمان مبتني بر پذيرش و تعهد مشاهده شد. نتايج به دست آمده مبني بر اثربخشي دو رويكرد مذكور به تفصيل مورد بحث قرار گرفت. نتيجه‌گيري: آموزش مثبت‌نگري و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد باعث بهبود سرخوردگي زناشويي، اسنادهاي علي، اسنادهاي مسئوليت و تمايزيافتگي خود افراد متأهل مي شود.