مقايسه‌ي اثربخشي زوج‌درماني مبتني بر پذيرش و تعهد و هيجان‌مدار بر افسردگي و سازگاري زناشويي

مقدمه: شرايط نامساعد زندگي زناشويي مي‌تواند به افسردگي منجر شده و سبب اختلال كاركردهاي خانوادگي افراد متأهل شود. پژوهش حاضر با هدف مقايسه‌ي اثربخشي زوج‌درمان مبتني بر پذيرش و تعهد و هيجان‌مدار بر افسردگي و سازگاري زناشويي انجام شده است. روش: در اين پـژوهش از طرح آزمايشي تك موردي از نوع خط پايه چنـدگانه ناهمـزمان استفاده شد. جامعه‌ي آماري پژوهش شامل 20 زوج مراجعه‌كننده به مركز مشاوره خانواده سينا شهرستان دزفول در سال 1397 بودند. نخست، آزمودني‌ها با استفاده از ملاك‌هاي ورود و خروج غربال شدند. سپس 6 زوج (12 نفر) به‌طور هدفمند انتخاب شدند. آزمودني‌ها در دو گروه زوج درماني مبتني بر پذيرش و تعهد و زوج درماني هيجان‌مدار به‌صورت تصادفي جايگزين شدند (سه زوج در هر گروه). پروتكل‌هاي دو روش زوج‌درماني به‌طور جداگانه به‌صورت سه مرحله خط پايه و 12 جلسه 90 دقيقه‌اي و پيگيري دو ماهه اجرا شد. آزمودني‌ها به مقياس سازگاري زوجي اسپينر و افسردگي بك ويرايش دوم پاسخ دادند. داده‌ها به روش ترسيم ديداري، شاخص تغيير پايا و فرمول درصد بهبودي تحليل شدند. يافته ها: در گروه زوج‌درماني مبتني بر پذيرش و تعهد ميزان درصد بهبودي كلي پس از درمان در متغير افسردگي 34.70% و در متغير سازگاري زناشويي 29.06%، در گروه زوج‌درماني هيجان‌مدار درصد بهبودي كلي پس از درمان در متغير افسردگي 39.39% و در متغير سازگاري زناشويي 40.81% به‌دست آمد. نتيجه گيري: درصد بهبودي پس از درمان هر دو گروه زوج‌درماني در طبقه‌بندي بهبودي اندك قرار دارد، بنابراين، هر دو رويكرد بر كاهش افسردگي و افزايش سازگاري زناشويي زوجين مؤثر است.