اثربخشي روان درماني پويشي فشرده كوتاه مدت در تجارب تجزيه‌اي، روابط موضوعي و ناديده‌انگاري پاداش تأخيري درافراد مبتلا به اختلالات اعتيادي و مصرف مواد

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسي اثربخشي روان‌درماني پويشي فشرده كوتاه‌مدت (ISTDP) در زمينه تجارب تجزيه‌اي، روابط موضوعي و ناديده‌انگاري پاداش تأخيري درافراد مبتلا به اختلالات اعتيادي و مصرف مواد بود. روش: طرح پژوهش حاضر نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمون پس آزمون با گروه كنترل بود. نمونه اين پژوهش 30 نفر از مردان مبتلا به سوء مصرف مواد در كلينيك‌هاي ترك اعتياد شهر مريوان بودند كه توسط روان‌پزشك مركز و مصاحبه ساختار‌يافته انتخاب شدند. شركت‌كنندگان به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (15) و كنترل(15) گمارده شدند و مقياس تجارب تجزيه‌اي، روابط موضوعي و پرسشنامه انتخاب پاداش را در پيش آزمون و پس آزمون تكميل نمودند. گروه آزمايش تحت 15 جلسه 90 دقيقه‌اي گروه درماني درمان پويشي فشرده كوتاه‌مدت قرار گرفتند. براي تحليل داده‌ها، از تحليل كواريانس چند متغيره استفاده شد. يافته‌ها: يافته‌هاي اين پژوهش نشان داد كه روان‌درماني پويشي فشرده كوتاه‌مدت به شيوه گروهي، پس از 15 جلسه مداخله، اثر معني داري در كاهش خرده مقياس‌هاي تجارب تجزيه‌اي، روابط موضوعي و ناديده‌انگاري پاداش تأخيري گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل داشت. نتيجه‌گيري: نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه درمان پويشي فشرده كوتاه‌مدت به شيوه گروهي، راهبردي مؤثر در بهبود علائم تجارب تجزيه‌اي، روابط موضوعي و ناديده‌انگاري پاداش تأخيري درافراد مبتلا به اختلالات اعتيادي و مصرف مواد مي‌باشد و مي‌توان از آن به عنوان روش درماني مؤثر بهره برد.