مدل يابي روابط ساختاري كمك طلبي تحصيلي دانش آموزان بر اساس خودتعيين گري و شكفتگي: نقش ميانجي مشاركت تحصيلي و باورهاي انگيزشي

زمينه و هدف: در عصر حاضر كيفيت و كميت تحصيل، نقش مهمي در آينده فرد ايفا ميكند و از جمله راهبردهاي يادگيري مؤثر و مناسب، كمك طلبي يا جستوجوي كمك تحصيلي از ديگران است. هدف از پژوهش حاضر ارائه مدل ساختاري كمك طلبي تحصيلي بر اساس خودتعيين گري و شكفتگي با نقش ميانجي مشاركت تحصيلي و باورهاي انگيزشي دانش آموزان بود. روش: پژوهش حاضر از نظر هدف، كاربردي و از نظر روش گردآوري داده ها توصيفي از نوع همبستگي و معادلات ساختاري بود. جامعه آماري اين مطالعه شامل تمامي دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر تهران در سال تحصيلي 99-1398 بود كه 454 نفر از آنان به روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي به عنوان نمونه مورد مطالعه در اين پژوهش شركت كردند. افراد نمونه به پرسشنامه هاي كمكطلبي رايان و پنتريچ (1997)، نيازهاي اساسي خودتعيين گري ايلاردي، لئون، كيسر و رايان (1993)، مقياس شكفتگي داينر و همكاران (2008)، مقياس مشاركت تحصيلي شوفلي و بكر (2006)، و پرسشنامه باورهاي انگيزشي پنتريچ و همكاران (1991)، پاسخ دادند. پس از جمع آوري پرسشنامه ها، داده هاي استخراج شده با استفاده از الگوسازي معادلات ساختاري بررسي و تحليل شدند. يافته ها: برآيندها نشان دادند كه الگوي پيشنهادي از برازش خوبي با داده ها برخوردار است. نتايج بين خودتعيين گري، شكفتگي، مشاركت تحصيلي و باورهاي انگيزشي با كمك طلبي رابطه معنادار نشان دادند (0/01 P) و همچنين نتايج آزمون بوت استراپ نشان داد اثر غيرمستقيم خودتعيين گري بر كمكطلبي از طريق باورهاي انگيزشي 0/147 و اثر غيرمستقيم شكفتگي بر كمك طلبي از طريق باورهاي انگيزشي 0/139 است كه در سطح 0/01 معنا دار است. نتيجه گيري: نتايج نشان دادند كه خودتعيين گري و شكفتگي به طور مستقيم بر كمك طلبي دانش آموزان مؤثر هستند و اثر غيرمستقيم خودتعيين گري و شكفتگي از طريق باورهاي انگيزشي به ارتقا رفتار كمك طلبي در دانش آموزان كمك مي كند.