گسترش همكاري هاي فرامنطقه اي اسرائيل با قدرت هاي نوظهور در دهه دوم قرن بيست و يكم

سياست خارجي اسراييل تحت تأثير نحوه شكل‌گيري اين رژيم، تلاش آن براي بقا و جبران خلأهاي ناشي از فقدان روابط منطقه‌اي متوازن و معمول به‌ويژه با همسايگان مهم‌ترين حوزه سياست‌گذاري اين كشور از بدو شكل‌گيري تاكنون بوده است. بر همين مبنا نيز يكي از ويژگي‌هاي مهم سياست خارجي اسرائيل در سده جديد تلاش براي توسعه روابط با قدرتهاي نوظهور ازجمله اعضاي گروه بريكس بوده است. پژوهش حاضر، ضمن توصيف و تبيين ابعاد مختلف روابط اسرائيل با قدرت‌هاي نوظهور و توضيح سياست خارجي فرا منطقه‌اي اسرائيل در چارچوب روابط آن با اين دسته از قدرت‌ها به اين پرسش پاسخ مي‌دهد كه چرا بعد از سال 2010 نقش قدرت‌هاي نوظهور در سياست خارجي فرا منطقه‌اي اسرائيل رو به افزايش بوده است؟ در قالب فرضيه و با بهره‌گيري از روش توصيفيتبييني اين اعتقاد وجود دارد كه افزايش نقش قدرت‌هاي نوظهور در سياست خارجي فرامنطقه‌اي اسرائيل متأثر از مجموعه‌اي از عوامل در سطوح گوناگون داخلي، منطقه‌اي و بين‌المللي است. يافته‌هاي اين پژوهش نشان مي‌دهد كه در سطح داخلي عواملي مانند اهميت رشد و توسعه اقتصادي به‌عنوان منبع نوين امنيت و ذهنيت تاريخي رهبران اسرائيل مبني بر لزوم كسب حمايت قدرت‌ها؛ در سطح منطقه‌اي مؤلفه‌هايي همچون معماي انزواي محيطي در خاورميانه و ناكارآمدي دكترين پيراموني و درنهايت در سطح جهاني، اهميت نقش و جايگاه قدرت‌هاي نوظهور در نظام بين‌الملل از يك‌سو و نا اطميناني تل‌آويو از حمايت قدرت‌هاي غربي در اتخاذ اين رويكرد در سياست خارجي اسرائيل مؤثر بوده است.