تفسير هستي‌شناسانۀ نظام به‌مثابۀ ساختار نظم هستي نزد هايدگر (با تأكيد بر اصل اينهماني در نظام آزاديِ شلينگ)

امكان «نظام» و خواست آن چونان شيوه‌اي از كشف مجدد هستيِ بشري مشخصۀ عصر مدرن است. هايدگر در رسالۀ شلينگ دربابِ ذات آزاديِ انسان (1936)، با طرح پرسش از چيستي نظام و مقايسۀ آن با ايدئاليسم آلماني، براي شناخت بنيان فكريِ دورۀ مدرن شرايطي را در نظر مي‌گيرد كه تشكيل نظام لازمۀ آن است. او با گذر از مفهوم نظام كه ساختار آن براساسِ نظم رياضياتي و بنيان‌هاي سوبژكتيو تعيين مي‌شود مفهوم نظام چونان ساختار نظم هستي را به‌كار مي‌بَرَد. همسو با اين تفسير، پژوهش در اصل شكل‌گيريِ نظام و پرسش از امكان نظام آزادي مسئلۀ اصلي شلينگ در رسالۀ پژوهش‌هاي فلسفي دربابِ ذات آزادي انسان (1809) است. هدف اين تحقيق تحليل تفسيرِ هايدگر از مفهوم نظام است با تأكيد بر اصل اينهماني در نظام آزاديِ شلينگ. نوشتار حاضر در جست‌وجوي پاسخ به اين دو پرسش است كه چگونه تلاش شلينگ براي رفع سوء‌تفسيرهاي موجود از اين اصل، در تعبير‌هاي مختلفِ همه‌خداانگاري، امكان سازگاري نظام آزادي را فراهم مي‌آورد؟ در تفسير هايدگر، چگونه خوانش شلينگ از ضرورتِ توجه به «است» به پرسش هستي‌شناختي از معنا و حقيقتِ هستي در انديشۀ ايدئاليسم آلماني راه مي‌بَرَد و پرسش از نظام به‌شيوۀ اتصال ساختار موجودات به‌طورِ كلي تغيير مي‌يابد؟