مضامين و مفاهيم عرفاني در اشعار عليرضاقزوه و احمد عزيزي

ادبيات عرفاني بخشي از ميراث ادبي است كه شاعران عارف تحت تأثير مشرب تصوف به وجود آورده‌ اندومضامين عرفاني ازگذشته هاي دور با ادبيات پايداري پيوندي عميق داشته و بعد از دفاع مقدس پيوندش عميق تر شده است .مضامين عرفاني نه تنها در اشعار شاعر ان برجستة عرفانگرا گذشته، بلكه در شعر شاعران پايداري معاصر نيز به ويزه عزيزي و قزوه از جايگاه ويژه‌اي بر خوردار است. ادبيات پايداري كه با رخدادتاريخي عاشورا گره خورده ورزمندگان ،با الگو قرار دادن امام حسين (ع) درراه پاسداري از شرف و غيرت وطن و مقاومت در برابر ظلم؛ شهادت را كه مرگي سرخ و عارفانه و نيل به تعالي و كمال است ،بر‌گزيده و قزوه و عزيزي در دوران دفاع مقدس با بهره مندي از مضامين عارفانه؛ ادبيات پايداري را با درون مايه‌ها عرفاني آراسته وبا اشعاري در راستاي اهميت ندادن به تعلقات نفساني و دنيوي،مضاميني مانند عشق، وحدت وجود، فنا و بقا، تجلي، حيرت و رموز عرفاني چون ساقي، مي، ميكده، خرابات، ادبيات معاصر را مزين نمودند. در اين جستار كه با روش توصيفي تحليلي انجام شده ؛ضمن ارايه شواهد مثال شاعران مورد نظر به تحليل مفاهيم عرفاني با استناد بر اشعارشان اشاره شده و سپس در نتيجه گيري به بهرمندي دو شاعر از مفاهيم عارفانه بخصوص مرگ اختياري شهيدان پرداخته شده است.