استناد به قرآن در روايات و تطبيق فقه و حقوق در احكام اسلام

Referencing the Qur'an in Ahādith (Traditions) and the Comparison between Fiqh 1and Law in Islamic Rules

هدف پژوهش حاضر بررسي استناد به قرآن در روايات و تطبيق فقه و حقوق در احكام اسلام مي‌باشد. روش تحقيق توصيفي- تحليلي بوده و منظور از روايات استنادي، آن دسته از رواياتي است كه معصومين(ع) در حين بيان مطلب يا بحث و يا در پاسخ به سؤالي از مسائل مختلف به قرآن استناد نموده و شاهد و دليلي بر مطلب خود، از قرآن آورده‌اند. نتايج نشان داد كه دانشمندان شيعه در باب علم معصوم(ع) نظر واحدي ندارند. بلكه گستره اقوال دانشمندان شيعه به گونه‌اي است كه ديدگاهي حداقلي كه اعتقاد به علم نامحدود ايشان را غلو و كفر دانسته است تا قول حداكثري كه اين اعتقاد را از اصول شيعه دانسته است، در آن جاي مي‌گيرد.

The purpose of the present study is to review referencing the Qur'an in Ahādith (traditions) and the comparison between Fiqh and law in Islamic rules. The method of study is descriptive-analytic; and the referential Ahādith are those traditions in which Imams (AS) have made a reference to the Qur'an and stated a supporting evidence and reason from the that when narrating or discussing a subject or answering to a question about different issues. The results showed that Shi'ite scholars do not have an identical view about the knowledge of infallible Imams (AS) but rather, the spread of their perception is so various from a minimal view that regards the belief in Imam's infinite knowledge to be exaggeration and heresy to a maximal view that maintains this belief is one of the pillars of Shi'ism.