استفاده از دو رويكرد آسيب‌پذيري ذاتي و ويژه براي شناسايي پتانسيل‌هاي توسعه بهره‌برداري منابع آب زيرزميني

يكي از ابزارهاي مناسب براي شناخت وضعيت توسعه در منابع آب زيرزميني استفاده از مفهوم آسيب‌پذيري منابع آب زيرزميني است. از ديدگاه نظري، مفهوم آسيب‌پذيري آبخوان بر دو گونه آسيب‌پذيري ويژه و آسيب‌پذيري ذاتي بوده كه بر پايه خصوصيات هيدروژئولوژيكي و آلودگي آبخوان تعريف شده است. در اين پژوهش براي ارزيابي آسيب‌پذيري آبخوان سرخون در استان هرمزگان، از شاخص آسيب‌پذيري دراستيك براي ارزيابي آسيب‌پذيري ذاتي و از شاخص كيفي GQI، براي ارزيابي آسيب‌پذيري ويژه آبخوان استفاده شد. نتايج طبقه‌بندي آسيب‌پذيري آبخوان نشان داد كه شاخص آسيب‌پذيري ذاتي در بخش جنوبي آبخوان داراي آسيب‌پذيري زياد بوده و بيشتر گستره آبخوان در كلاس آسيب‌پذيري متوسط است. از سويي، براساس پارامترهاي كيفي در چاه‌هاي منطقه شاخص GQI مورد سنجش و آناليز قرار گرفت. وزن‌دهي اين شاخص نشان داد كه پارامتر TDS در منابع آب زيرزميني داراي بيشترين اهميت است. پهنه‌بندي كيفي در سطح آبخوان سرخون بيانگر كاهش شاخص و بيان ديگر افزايش غلظت املاح در بخش‌هاي مركزي و خروجي آبخوان است. در پايان با نرمال‌سازي دو شاخص آسيب‌پذيري ذاتي آبخوان و آسيب‌پذيري ويژه، شاخص آسيب‌پذيري آبخوان سرخون ارزيابي و محاسبه شد. برآورد شاخص آسيب‌پذيري نشان داد كه ميزان آسيب‌پذيري در بخش خروجي آبخوان افزايش داشته و اين موضوع با جريان آب زيرزميني نيز همخواني دارد. به منظور ارزيابي دقت شاخص آسيب‌پذيري كل، از همبستگي اين شاخص با غلظت نيترات استفاده شد كه نتايج حاكي از دقت آماري 72درصد است.