كليدواژه :
افلاطون , كلي , جزئي , كل , جزء
چكيده فارسي :
از ديرباز مُثُل افلاطوني را ذواتي كلي و در برابر اشياء جزئي شمرده‌اند، اما تحليل اصطلاحات يوناني خلاف اين عقيده را نشان مي‌دهد. افلاطون كلماتي معادل «كلي» و «جزئي» ندارد، بلكه از «كل» و «جزء» استفاده مي‌كند كه اشتباهاً آنها را «كلي» و «جزئي» معنا مي‌كنند. اين اصطلاحات در آثار دورۀ مياني و مشخصاً در محاورات پارمنيدس و تئايتتوس و سوفسطايي طرح شده و با مسألۀ مُثُل ارتباط دارد. به عقيدۀ افلاطون مثال واحد و بسيط است، اما اشكالاتي كه در پارمنيدس به اين فرض وارد مي‌شود، تقرير مجدد آن را لازم مي‌آورد. براي رفع اين اشكال از مفهوم «كل» استفاده مي‌شود كه در مرتبه‌اي ميان واحد و كثير قرار دارد. هيچ‌چيز به غير از «واحد» مطلقاً واحد نيست و هرچيز ديگر لزوماً اجزائي دارد. با اين حال، مثال به يك معنا واحد است، زيرا اگرچه متشكل از اجزاء است، به آنها تقسيم نمي‌پذيرد و مستقل از آنها است. اين قسم وحدت كه در مرتبه‌اي پايين‌تر از واحد مطلق و بالاتر از اشياء كثير قرار دارد، كل ناميده مي‌شود و به مُثُل تعلق دارد. هر مثال يك كل است و پس از «واحد» از بيشترين وحدت ممكن برخوردار است. بنابراين «كليت» تقريباً مترادف با وحدت يا نوعي وحدت ثانوي است. كليت به مُثُل اختصاص ندارد و افراد نيز از آن بهره‌اي مي‌برند. كليت همانند وحدت شرط وجود است و هر موجودي فقط تا آنجا كه كليت دارد، موجود است. اشياء كائن و فاسد نيز با شركت در مُثُل از كليت آنها بهره‌مند مي‌شوند و تا آنجا كه «كل» باشند، موجودند.
چكيده لاتين :
Since early times, Plato’s ideas have been assumed as universal entities
as opposed to the particulars. More exact analysis of Plato’s
terminology, however, shows the contrary. There is no term for
“universal” and “particular” in his terminology at all, and he rather uses
the words “whole” [ كل ] and “part” [ جزء ], which, considering their
similitude to “universal” [ كلي ] and “particular” [ جزئي ], have been
extremely mistaken for the two latter. These terms are developed in
the middle Dialogues being closely related with the controversial issue
of ideas. Plato regards each idea as one and simple; however,
Parmenides’ criticisms urge him to reconstruct his views. To resolve
this problem, he makes use of the term “whole” which implicates a
middle state between the One and the multitude in the hierarchy of
unity. There is nothing absolutely simple and with the exception of the
One, all things include parts. In a sense, however, the idea can be
considered as one, for although it includes parts, it cannot be reduced
to them and so it is somehow independent of them. Such a kind of
unity, lying inferior to the absolute One and higher than the multitudes,
is called the whole and belongs to the ideas. Every idea is a whole and
possesses the highest possible unity after the One. So “wholeness” is
almost a synonym for unity or a second unity. It is not the case that
the wholeness appertains to ideas, but the particulars also participate
in it.
