بيان امر الهي در پيكرسازي گياهي (بر اساس پديدارشناسي روح و درس‌گفتارهاي زيباشناسيِ هگل)

در «پديدارشناسيِ روح»، شواهدي دال بر اين‌همانيِ مطلق و امر الهي وجود دارد. امر الهي در نزد هگل ذاتِ عقلاني دارد؛ بنابراين امر الهي بي‌كرانه، مي‌بايست در موجودِ كران‌مند حضور يابد تا روح، خود را در جهان محقق سازد. اين پويش و عزيمتِ روح در «دين طبيعي» و به موازاتِ آن در هنر نمادين پديدار مي‌شود. «پيكره‌هاي گياهي» نخستين ريختِ تن‌يافتۀ امر الهي‌اند. اين ريختِ بدوي ابتدا به صورت ستون هاي ساده نشان داده مي‌شود كه كمترين «كار» بر روي آن‌ها انجام شده است. اين ستون‌ها عمدتاً از ملحقات معماري هستند. پيكره‌هاي گياهيِ مستقل به ندرت يافت مي‌شوند، زيرا در اين مرحله روح آزاد نيست و شناخت او از خويشتن در حدّ شناختِ گياهان است. در «دين گياهان» معصوميتي وجود دارد كه با آغاز زيستِ جانوري و پيكار و پويشِ ناشي از آن، از دست مي‌رود. با پايان دين طبيعي و هنر نمادين، پيكره‌هاي گياهي به صورتِ «رفع شده» در اديان و هنر ادوارِ بعدي تداوم مي‌يابد. دين گياهي، سرآغاز بيان امرِ الهيِ تن‌يافته در اديان است.