فرديت رنج و نوميدي در هنگام عموميت بلا؛ تحليلي آنتي‌كليماكوسي

همان گونه كه كي يركگور مي گويد، رنج آدمي يادآور فرديت آن است؛ ولي اين رنجِ متفرد در هنگام ظهور يك بلاي فراگير چگونه مي شود و چه تحولاتي را از سر مي گذراند؟ آيا عموميت بلا هميشه زمينه اي است كه فرد به يُمن آن رنجِ بلا را بيشتر تاب مي آورد؟ مگر عموميت بلا مجالي براي ياري رساني به ديگراني كه درگير رنجند باقي مي گذارد؟ آيا ميان انواع بلاياي فراگير از حيث اقتضائات آن ها براي تاب آوري يا غلبه بر رنجِ متفرد تفاوتي نيست؟ پرسش هايي از اين دست، ما را به بازخواني نسبت فرديت رنج و عموميت بلا وا مي دارد؛ زيرا خود كي يركگور به تحليل رنج آدمي در وضعيت عموميت بلا نپرداخته است. وي در كتاب بيماري تا سرحد مرگ از زبان شخصيتي به نام آنتي كليماكوس، به عنوان نماينده اي از يك وضعيت اگزيستانسيل آدمي، نظرگاهي دربارۀ مفهوم رنج پيش مي اندازد كه نسبت تنگاتنگي با مفهوم نوميدي دارد و دست مايۀ تحليل ما براي بررسي مسألۀ فرديت رنج در عموميت بلاست. ما در اين تحليل از رويكردي كه آن را آنتي كليماكوسي مي ناميم ياري مي گيريم تا به پرسش هاي مربوط به نسبت مذكور پاسخي دهيم. در اين نوشتار به طورمختصر خواهيم گفت كه فرديت رنج در شرايط عموميت بلا شايد انسانِ تنهاشده را از پيگيري هم نهاد در يك ديالكتيك سه سطحي  براي رهايي از نوميدي باز دارد، ولي حضور امرابدي الهي در بستر امورزمان مند مي تواند در اين زمينه راه گشا باشد.