اثربخشي آموزش تغيير سبك زندگي بر بهبود خودكارآمدي، انتظارات پيامد و كاهش منبع كنترل بيروني دانشجويان

زمينه: مطالعات نشان داده‌اند كه تغيير سبك زندگي از طريق تنظيم و جهت‌دهي به زندگي انسان بر ارتقاء تعيين‌كننده‌هاي فردي آموزشي مؤثر است، اما پژوهشي كه به تأثير آموزش آن بر خودكارآمدي، انتظارات پيامد و منبع كنترل دانشجويان پرداخته باشد، مغفول مانده است. هدف: هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي آموزش تغيير سبك زندگي بر بهبود خودكارآمدي، انتظارات پيامد و كاهش منبع كنترل بيروني دانشجويان بود. روش: تحقيق حاضر مطالعه‌اي ‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه پژوهش متشكل از دانشجويان دانشگاه آزاد اسلامي واحد علوم تحقيقات تهران در نيمسال اول سال تحصيلي 1400-1399 بود. نمونه اين مطالعه 40 دانشجو بودند كه به شيوه نمونه‌گيري خوشه‌اي دومرحله‌اي انتخاب و با گمارش تصادفي در گروه‌هاي آزمايش و گواه (هر گروه 20 نفر) قرار گرفتند. ابزار پژوهش مقياس‌هاي خودكارآمدي عمومي (شوارزر و جروسلم، 1995)، انتظارات پيامد دانشجو (لندي، 2003) و منبع كنترل (راتر، 1966) بودند. براي گروه آزمايشي، آموزش تغيير سبك زندگي (فن‌پي، 2018) در 8 جلسه 90 دقيقه‌اي برگزار گرديد، اما گروه گواه مداخله‌اي دريافت نكرد. براي تحليل داده‌ها از تحليل كواريانس استفاده گرديد. يافته ها: آموزش تغيير سبك زندگي بر افزايش خودكارآمدي، انتظارات پيامد و كاهش منبع كنترل بيروني دانشجويان اثربخش بود (0/01 p). نتيجه‌گيري: آموزش تغيير سبك زندگي مي‌تواند به‌عنوان روشي كارآمد در بهبود خودكارآمدي و انتظارات پيامد دانشجويان و كاهش باورهاي كنترل بيروني آنان توسط درمانگران مورد استفاده قرار گيرد و در نتيجه به موفقيت تحصيلي شغلي‌شان كمك نمايد.