بررسي كارايي آزمون‌هاي شناسايي سازه در نحو زبان‌ فارسي؛ رويكردي كمينه‌گرا

شناسايي سازه، به عنوان يك واحد مستقل نحوي و معنايي كه شالوده اصلي جمله هاي زبان است، هم به منظور اجتناب از ابهام و هم از لحاظ درك و تحليل صحيح فرايندهاي نحوي از اهميت بسياري برخوردار است. بدين منظور آزمون هايي در نحو معرفي شده‌اند كه زبان‌شناس را در امر شناسايي مرز بين سازه‌ها ياري مي‌كنند. در تحقيق حاضر، در چارچوب برنامه كمينه گرا هشت آزمون مهم همپايگي، حذف، پرسش‌سازي، پاره‌جمله، جايگزيني، اسنادي‌سازي، شبه اسنادي‌سازي و مبتداسازي را كه داراي بيشترين بسامد بودند، بر روي هفت سازه منتخب و مهم جمله يعني گروه فعلي، گروه حرف تعيين، گروه حرف اضافه‌اي، گروه صفتي، گروه قيدي، گروه متمم‌نما و گروه زمان در زبان فارسي به كار برديم. از مقايسه ي نتايج آزمون هاي يادشده به اين نتيجه رسيديم كه آزمون هاي شبه اسنادي‌سازي و مبتداسازي در زبان فارسي كارايي كمتري دارند و قادر به شناسايي سازه‌هاي كمتري هستند؛ به علاوه در زبان فارسي نمي توان از همپايگي زنجيره مشترك به‌عنوان آزموني مجزا بهره برد. از مجموع مباحث تحقيق نيز دريافتيم كه با توجه به وجود مثالهاي نقض و استثنائات فراوان، نمي‌توان آزمونهاي فوق را ابزاري مطلق براي شناسايي سازه‌ها در نظر گرفت.