حقوق بزه ديدگان ويژه در قانون آئين دادرسي كيفري 1392

بزه‌ديدگان آسيب‌پذير (زنان، كودكان، سالمندان و عقب‌ماندگان ذهني و ...) شايستۀ بهره‌مندي از حقوق ويژه اي نسبت به ساير افراد در فرايند كيفري‌ هستند تا بتوانند به‌صورت بهينه در جهت دسترسي به عدالت و جبران آسيب‌هاي خود اقدام كنند. ازاين‌رو بايد اين دسته از بزه ديدگان، به‌منظور پيشگيري از تكرار بزه ديدگي مورد حمايت و معاضدت‌‌هاي حقوقي خاص قرار گيرند؛ حمايت‌‌هاي كيفري ماهوي و شكلي ويژه و افتراقي كه مراقبت از آن‌ها را در مقابل سوءاستفادۀ جسمي، رواني، اقتصادي و جنسي موردتوجه قرار دهد. در سياست كيفري شكلي، قانون آئين دادرسي كيفري 1392با استفاده از رويكرد و رهيافت‌‌هاي نوين عدالت كيفري مانندبزه ديده‌شناسي حمايتي و عدالت ترميمي، به‌دنبال حمايت‌‌هاي لازم از بزه‌ديدگان آسيب‌پذير بوده است. اما وجود برخي نارسايي‌‌هاي موجود در اين قانون و عدم پيش‌بيني سازوكارهاي مناسب در اين زمينه، ازجمله؛ حذف حق اعتراض انجمن‌‌هاي غيردولتي موضوع مادۀ 66 قانون يادشده نسبت به تصميمات صادره از مراجع قضائي، عدم پيش‌بيني وكيل معاضدتي و ... حمايت از اين دسته از بزه ديدگان را با مشكل مواجه مي‌‌سازد. اين مقاله بر آن است با مطالعۀ نوآوري هاي قانون آئين دادرسي كيفري 1392 (با اصلاحات بعدي در سال 1394) درخصوص اين دسته از بزه ديدگان، راه‌كارهاي مناسب به‌منظور تقويت حقوق آنان را در فرايند كيفري ارائه دهد