رابطه دوسويه احساس تنهايي و نگرش به فرزندآوري: پژوهشي مبتني بر مدل معادلات ساختاري

جلوگيري يا رهايي از احساس تنهايي، به عنوان يكي از نيازهاي اساسي انسان مطرح مي‌شود. پيدايش بعضي نيازها نيز، انگيزه فرزندآوري را در افراد ايجاد مي‌كند و منجر به تغيير روابط اجتماعي والدين و به دنبال آن، كاهش احساس تنهايي مي‌شود. بر اين اساس هدف اصلي اين پژوهش، تبيين رابطه دوسويه احساس تنهايي و نگرش به فرزندآوري است. اين پژوهش از نوع پيمايشي است و اطلاعات تحقيق با استفاده از تكنيك پرسشنامه، توأم با مصاحبه گرد‌آوري شده است. علاوه بر اين، با استفاده از فرمول نمونه‌گيري كوكران، حجم نمونه تعيين شده و با مد نظر قرار دادن شاخصه‌هاي جمعيت شناختي جامعه هدف و ويژگي‌هاي بافتي ساكنان پهنه جغرافيايي شهر تهران، 550 تن به عنوان نمونه به روش نمونه‌گيري تصادفي انتخاب شدند. نتايج پژوهش حاضر، بيانگر رابطه معكوس و معنادار ميان متغير‌هاي احساس تنهايي و نگرش به فرزندآوري است. به عبارت ديگر، افرادي احساس تنهايي كمتري دارند كه نگرش مثبت تري به فرزندآوري دارند و متقابلاً، افرادي كه نگرش مثبتي به فرزندآوري دارند، احساس تنهايي كمتري مي كنند. اين رابطه دوسويه، علاوه بر تأييد به وسيله ضريب همبستگي پيرسون، در مدل معادله ساختاري نيز مورد تأييد قرار گرفت و خروجي مدل بازگشتي معادله ساختاري، بيانگر رابطه متقابل يا دوسويه متغير‌هاي بيان شده است.